“Dit is voor degene die je overal herkent. Het leven is voor jou en mij, want dit is ons moment…” klinkt het uit de televisie, met daarbij beelden van allerlei mensen die de gemiddelde televisiekijkende Nederlander moet voorstellen. Vrolijke, blije mensen. Mensen die het schijnbaar helemaal niet erg vinden dat de wekker al Lees meer…
Ken je dat? Die droom waarin op de een of andere manier al je tanden loszitten en stuk voor stuk uit je mond vallen? In het afgelopen jaar heb ik deze droom steeds vaker gekregen. In mijn versie ben ik dan in gesprek of ergens mee bezig en stukje bij Lees meer…
Moe, dat is het. Ik ben gewoon moe. Moe van alle tegenslagen, alle afwijzingen en alle inzet die tot nu toe tot niets geleid heeft. Natuurlijk heeft het niet alleen te maken met het werkveld. Ik zat al niet lekker in mijn vel, maar de stress heeft natuurlijk niet echt Lees meer…
Schrijven doe ik ’s nachts, als het donker is. Zodra jij slaapt en ik genoeg Baileys op heb om vrij te kunnen schrijven. Ik zit in de woonkamer en hoor op de achtergrond jouw gesnurk. Ik ga ’s avonds als eerste slapen, dat probeer ik althans. Jij komt later, speelt Lees meer…
Natuurlijk hoor ik jouw auto de parkeerplaats oprijden. Ik zie de koplampen door de ruit van mat glas. Dat is ook het moment dat ik op de klok kijk en registreer hoe laat je thuis bent. Daarna begint de spanning pas. Hoe lang zou het dit keer duren? Ongeveer vijf Lees meer…
