Moe

Moe, dat is het. Ik ben gewoon moe. Moe van alle tegenslagen, alle afwijzingen en alle inzet die tot nu toe tot niets geleid heeft.

Natuurlijk heeft het niet alleen te maken met het werkveld. Ik zat al niet lekker in mijn vel, maar de stress heeft natuurlijk niet echt mee geholpen.

Bij het begin gesprek twijfelde ik stiekem al een klein beetje. Moet ik het wel doen? Ze zeggen dat het misschien wel zwaar wordt, dat deze gasten iemand nodig hebben die ze even goed aanpakt. Maar toch zag ik dat wel zitten. Er naar kijken als een uitdaging, heb ik wel eens geleerd.

Hoewel het elke dag een strijd was, ging ik de morgen erna met frisse moed weer op pad. Ik was al blij dat ik werk had, en ik wilde er zeker wat van gaan maken.  Maar de dagelijkse onrust werd me teveel. Het ging niet en ik ging eraan onderdoor. Ik sprak er wel over met collega’s, en die hielpen me ook ontzettend goed. Samen werd er gekeken naar mogelijkheden, ideeën om rust en structuur te brengen, maar het hielp weinig.

Ze letten constant op elkaar. Als iemand maar met zijn stoel schuift “heb ik daar zo’n last van dat ik me niet kan concentreren” maar ondertussen zelf propjes gooien naar de buurman voor je.
“Hij kijkt boos naar mij…”
“Hij zit met zijn arm op mijn tafel…”
“Hij schopt mij…”
“Omdat hij mij sloeg…!”
“Omdat hij mij lelijk aankeek…”
“Omdat hij lachte…”

Tijdens een uitleg was het moeilijk ze stil te krijgen. Ook was het een combinatie groep, maar aan de lagere groep kon ik absoluut geen klassikale uitleg geen omdat de hoogste groep er een chaos van maakte. Werken? In stilte?  Hoe dan?  Als ik het nu zo beschrijf lijkt het mee te vallen, maar het tegendeel is waar.

Alles bij elkaar…. was ik er klaar mee.  Depressief!

Dan zit je opeens thuis en moet je ‘aan jezelf gaan werken’. Eerst geef je de touwtjes uit handen en ga je hierin mee. Maar wacht even..? Moet IK aan mijzelf gaan werken? En die kinderen dan?
Moeten die niet eens leren hoe je normaal tegen een docent praat?  Hoe je respect toont tegenover een leerkracht en hoe je als normale kinderen met elkaar omgaat? ZONDER er dus bij elke boze blik op lost te slaan?  Ik kan me niet herinneren dat ik toen ik hun leeftijd was tegen een leerkracht in ging, dat ik verzuchtte en met mijn ogen rolde omdat ze mijn briefje afpakte en ik deze niet terugkreeg.  Toen ik op de basisschool zat luisterde je gewoon naar de juf of meester. Natuurlijk waren we allemaal echt niet de braafste, maar de leerkracht had nog aanzien en gezag.

Goed, niet te ver door ….  Zoals ik elke morgen met frisse moed naar mijn werk ging, ging ik met dezelfde frisse tegenzin aan mezelf werken. Na een aantal weken wil ik weer wat dóen. Dus op naar een andere locatie waar ik eerder ook werkte. Lekker met kleine groepjes kinderen lezen, ondersteunen in de klas en lekker bezig zijn. Je wilt niet weten hoeveel verjaardagshoeden ik al gemaakt heb! Heerlijk knutselen met een kopje thee op de bank voor de tv. Eigenlijk gaat het best goed toch? Aan de beterende hand. Ik was goed bezig!

Totdat… er een mailtje (!) binnenkomt.

“Je bent nu met ziekteverlof,
ik wil je erop wijzen dat je contract binnenkort afloopt.
Een fijn herstel verder”

BAM. Weg goede mood, weg goed gevoel en welkom terug duisternis! Ik was toch zo goed bezig? Ik ben zoveel mogelijk bezig geweest met mijn ‘herstel’?  Hoewel dat allemaal klopte zag ik één ding over het hoofd. Ze denken zakelijk. Ik ben een werknemer die niet werkt, maar wel geld kost. Bovendien was ik al de vervanger van een collega. En een vervanger van een vervanger van een vervanger gaan ze niet betalen!  Dus geen baan meer, geen bedrijfsarts om een re-integratie meer op te stellen en geen kans meer om makkelijk terug te keren naar mijn oude baan. En dat nét voor de kerstvakantie… prettige feestdagen!

Toch ga ik door. Bijna elke dag ben ik op die school te vinden. Dan help ik met lezen, dan maak ik weer verjaardagshoeden, dan help ik bij groep 4 met rekenen en dan ben ik weer te vinden in de kleuterklas om observaties te maken. Langzaam voel ik me weer goed, langzaam gaat het beter.  Een collega is zwanger en gaat binnen korte tijd met verlof. Hé, dat is voor mij een ideale manier om terug aan het werk te gaan. Een school die ik ken, de werkwijze is me bekend en het mooiste is nog dat ik juist díe klas vorig jaar al heb gehad. Beter kan niet toch? Het lijkt zo simpel, maar ook hier vind ik veel tegenstand.  Hoewel ik het vertrouwen geniet van mijn directeur, de school en het team wordt het laatste oordeel geveld door het bestuur daarboven. Er geldt namelijk een regel: na 3 contracten moeten ze me een vaste baan geven. En dat ‘doen we niet meer’. Nee, zo werkt dat niet meer. Die regel is bedacht zodat mensen na invalwerk aan een vaste baan komen. Helaas gebruiken veel onderwijsbesturen deze regel andersom: na 3 contracten kan je vertrekken. Om na drie maanden terug te komen, want dan begin je weer met contract numero 1.
Dat is balen. Maar weer ga ik door. Ik zoek het uit bij de Onderwijsbond. Klopt het wel, wat ze zeggen? Kunnen ze dit echt zomaar maken? Nee, het klopt niet. Ik kom er via een juriste achter dat het anders in elkaar steekt. Sterker nog, als ze me nu zouden aannemen hebben ze géén verplichtingen aan mij. Dat is, gek genoeg, een opluchting!

Gepantserd met mijn nieuwe kennis van de regelgeving en hervonden zelfvertrouwen heb ik vanmiddag gebeld, met naast mij het briefje met steekwoorden. Al mijn argumenten stonden er op en ik wist precies hoe ik het moest brengen. Niet aanvallend, juist positief. ‘Kansen voor ons allebei’, voordelen voor de school en het bestuur’. Hoewel ik er niet vanuit ging dat ik íets voor elkaar kreeg, had ik ergens hoop. Ik was toch goed voorbereid? Ik heb toch alles goed uitgezocht en ik weet toch dat ik juridisch gezien in mijn recht sta?

Helaas, “We gaan er niet aan beginnen” klinkt het door de telefoon. Een ‘duidelijke nee’ is het antwoord dat ik krijg en waar ik het mee zal moeten doen. Waarom? Ze zien teveel risico, mijn ziekteverzuim is te hoog geweest de laatste tijd. Dat ik mij de afgelopen paar maanden vrijwillig (en gratis!) heb ingezet voor mijn eigen herstel en een van hun scholen wordt voor het gemak even vergeten.  Nee, in plaats daarvan zetten ze een herintreder drie dagen voor de groep, die ongeveer dezelfde problematiek als ik zal hebben maar waar ze wél verplichtingen aan hebben. Voor de overige twee dagen hebben ze nog een vacature, want daar kunnen ze niemand voor vinden…

En nu? Nu zit ik op de bank en schrijf ik dit van mij af. Natuurlijk komt het uiteindelijk allemaal wel goed en zal ik vast wel weer aan een baan komen, of dat nu in het onderwijs is of niet, maar mijn vertrouwen is wel onder het nulpunt gezakt.  Ik wil graag sterk zijn, ik wil graag werken, ik wil dolgraag re-integreren!  Maar wie geeft me die kans?  Het UWV zegt u? Ja, ook daar sta ik ingeschreven. Ik wacht nu al enkele maanden op een uitnodiging voor een bezoek aan de verzekeringsarts…

Net als de vorige keren zal ik weer door moeten gaan, weer mijn vertrouwen terugkrijgen en aan de slag! Dat gaat me ook wel lukken en ooit ga ik ze laten zien dat ik geen ‘risico’ vorm.  Gelukkig weet ik dat mijn collega’s om mij heen, die mij wél in levende lijve les hebben zien geven, wel vertrouwen in mij hebben. Ook heb ik tientallen tekeningen, briefjes en hartjes van kinderen als bewijs dat ik als juf ook zeker zo slecht nog niet ben..