Een mooi einde, een mooi begin!

Hoe de dag zo mooi kon beginnen voor mij, begreep niemand, maar hoe hij nog mooier werd beëindigd was zelfs mij een raadsel! Het begon allemaal op de dag ervoor, dat mijn vader op zijn sterfbed lag…. Hij vertelde ons keer op keer, dat we niet moesten treuren en ik en mijn broers, want k was enigst meisje, heus wel goed terecht kwamen! Als 12-jarig meisje, geloof je alles wat je grote voorbeeld, je idool, je enige echte liefde, je verteld. Die dag erna was, en blijft, de mooiste dag uit mijn leven! De nacht voor hij ten overlijden kwam, had ik een droom. Een hele vreemde, nare droom. Die ochtend dat ik wakker werd, hoorde ik mijn moeder hard huilen. Ik rende op het geluid af en zag m’n moeder bij het bed, waar m’n vader had moeten liggen, op haar knieeen zitten. Ik besefte me het verschrikkelijke, dit was mijn droom! Het bed was leeg en m’n vader was weg, verdwenen, opgelost als water, net als in mijn droom. Ik besefte me dat mij nog maar 1 ding restte, ik moest en zou precies hetzelfde doen als in die droom. Dit was mijn enige kans om mijn droom werkelijkheid te laten worden en uit te kunnen vinden hoe het zou aflopen! Ik rende de tuin in, net als in de droom en liep helemaal om het huis. Het voelde raar en verwarrend, om hetzelfde weer te beleven en te voelen. Ik liep de weg op en zag precies dezelfde vrachtwagen aan komen als in mijn droom. Omdat ik wist wat er ging gebeuren, kon ik het anders af laten lopen, maar deed dat niet. Precies op het moment dat de vrachtwagen dichtbij kwam, sprong ik ervoor langs en werd aangereden. Onderweg naar het ziekenhuis, in de ambulance, die de vrachtwagenchauffeur van me moest bellen, zoals in mijn droom, wist ik dat mijn been was gebroken, maar zei niks, omdat dat tenslotte in mijn droom ook niet zo was! In het ziekenhuis, werd ik onderzocht, gebroken, zoals ik verwachtte, gips erom, een ziekenhuisbed in. Zoals in mijn droom, kwam er een vreemde man, met een kapje om zijn mond, op me af. Op dat moment werd ilk wakker, ontwaakte ik uit mijn droom. Maar nu gebeurde het echt en de man kwam op me af. Hij liep op een bekende manier, zijn stem klonk me vertrouwd, maar na de aai door mijn haren, besefte ik me, dat het niet alleen vertrouwd voelde, maar dat het dat ook was! Deze man, kon niemand anders zijn dan mijn vader. Vlug kneep ik mezelf in m’n arm en daarna die man, mijn vader, om te kunnen geloven of het wel echt was en of ik niet weer droomde. Ik kneep mezelf zo hard, dat het gelijk te zien was en toen ik de man kneep, sprong hij in de lucht waardoor zijn kapje viel. Nu zag ik het met eigen ogen; dit was mijn vader! In levende lijven en gezond en wel. Een traan zocht een weg naar beneden, toen ik me besefte, dat hij ons misschien wel al die tijd voor de gek heeft gehouden, met zijn praatjes en acteerkunsten. Een diepe zucht die hij slaakte, bracht me weer terug naar de realiteit. “Het spijt me poppedeintje, maar ik moet gaan. Ik ben moe, heel moe, kan niet verder, wil niet verder, het doet pijn. Ik moest jou nog 1 keer zien voor ik echt ga en het kon niet anders, dan het je te laten dromen, omdat ik wist dat je het zou nadoen. Hier mijn aandenken en ik wacht op je daarboven” Zei hij terwijl hij onder mijn voet, op het gips wat daar zat, schreef dat hij van me hield en me nooit zou vergeten. Een vlug krabbeltje van zijn naam, en hij verdween. Ik sprong overeind, vergeten dat er ook een stuk gips aan hing. Met een klap viel ik dan ook op de grond.

Later, veel later, opende ik mijn ogen en keek recht in het betraande gezicht van mijn moeder. Wat was ze oud geworden! En wat had ze een hoop rimpeltjes. Maar ze lachte, iets wat ik haar al heel lang niet had zien doen. Nog langer dan ik zelf had durven dromen, nadat bleek dat ik 4 jaar in coma had gelegen.

Toen ik na een paar dagen weer een beetje opgeknapt was, vertelde mijn moeder dat ze het lichaam van mijn vader later hadden gevonden. In de boomgaard bij de grootste boom. Ik wist gelijk wat dat betekende, dat was de boom waar hij en ik altijd samen kwamen. Bij hem vonden ze een envelop, die tot de dag van vandaag niet was geopend, omdat mijn naam erop stond. Ik kreeg de brief in handen en ik opende hem. Er stonden maar een paar zinnen; “Sorry poppedeintje, maar ik kon niet langer bij je blijven. Jou leven is mij te kostbaar, daarom ruil ilk het mijne in, voor een langer leven voor jou! Herinner me altijd als jou vader, trots op zijn kleine meid! Hou van je, knuffel en zoen je papa.” Weer zocht een traan een weg, maar dit keer niet recht naar beneden, maar het stopte op de brief van mijn vader. Ik had het niet gedroomd, hij was echt gekomen! Ilk vroeg of ze het gips, hadden bewaard. Het werd me gebracht en onderop de voet stond het geschreven, datgene wat mijn vader had geschreven. En tot op de dag van vandaag heb ik het bewaard. Ik zie mijn vader snel weer, want ook mijn leven komt een keer ten einde. Maar ik zie hem terug! Want ik heb het gedroomd en ik geloof in dromen, sinds die bewuste dag. Na mijn coma, is mijn leven opnieuw begonnen. Dromen kunnen dus toch uitkomen, dromen zijn bedrog, tot je zelf meemaakt dat sommige uit kunnen komen!