Een nieuw leven.

Vijf maanden geleden besloot ik om een einde te maken aan mijn huidige relatie. Ondanks dat we al bijna 5 jaar samen waren, en toch redelijk tevreden waren met ons leven, vond ik dat er iets niet klopte. Ik was niet wie ik hoorde te zijn. Ik was vastgeroest in mijn baan als systeembeheerder, en ons leven was te regelmatig. We gingen nooit uit, omdat we liever met zijn tweeen waren op zaterdag en zondag, omdat we beiden de hele week werkte en dus elkaar weinig zagen. Als we ’s avonds thuis kwamen, waren we allebei te moe om nog hele gesprekken te voeren, en dus werdt het een routine om dat te bewaren tot zaterdag en zondag.

Op 14 november 2003, viel mij ineens op dat we al bijna een week niets tegen elkaar hadden gezegd. Dat was voor mij een teken dat er iets niet goed zat (vlot van begrip he  ). Dezelfde avond nog besloten we als vrienden uit elkaar te gaan. Ik heb haar hierna nog 3 keer gesproken.

De dag erna (een zaterdag) besloten mijn vrienden, die ik overigens bijna 4 jaar ernstig had verwaarloost omdat mijn vriendin ze niet mocht, om mij mee uit te nemen. Ze vonden dat ik het nodig had. Dat zijn nou echte vrienden. Ondanks mijn ronduit onvriendschappelijke gedrag van de afgelopen jaren, stonden ze gelijk klaar om mij dit te helpen verwerken.

De avond was een onvergetelijke ervaring, en heeft het uitgaanvirus weer helemaal verspreid in mijn hele lichaam. Meteen die maandag ging ik na mijn werk naar mijn oude school, om eens te praten over een mogelijkheid om daar systeembeheer te gaan doen. Maar het lot bepaalde anders.
Ik kreeg de kans om mij met spoed te laten omscholen tot docent informatica/technisch engels.

En nu ben zit ik midden in mijn verhuizing naar Amsterdam, en voel ik me helemaal compleet.

Het is een totaal nieuwe start, en ondanks dat ik mezelf regelmatig afvraag of ik wel de juiste keuze heb gemaakt, kom ik telkens weer op “JA” uit.

Het zal ongetwijfeld wennen zijn in Amsterdam, en de leerlingen zullen ook vast allemaal nog vervelender worden, maar ik ben er klaar voor. Ik heb echt het gevoel dat mijn leven nu pas echt begint. En dat ik de laatste vijf jaar een “leerperiode” heb gehad over hoe het leven NIET moet zijn.

En wie weet, kan ik binnenkort nog “nieuwe liefde” toevoegen aan het lijstje. Al moet ik heel eerlijk bekennen dat het wat mij betreft nog wel even mag duren. Want voor het eerst in een hele lange tijd, ben ik compleet gelukkig, met mijn nieuwe leven.