Een nieuwe trein

Een nieuw treintraject is een cadeauverpakking waarvan je de inhoud al kent. De bestemming gekozen uit de catalogus. De weg ernaartoe is afwachten. De bestemming gegeven. Op voorhand bepaald. Het traject moet een plaats in gevoel en geheugen invullen. Het traject moet zich in je lijf nestelen. Het deel van de wereld tussen hier en daar invullen. Een deel van de bestemming vormen met veranderende landschappen. Nieuwe huizen, nieuwe bossen, nieuwe velden en weilanden, plaatsen waar de trein stopt, voorbijrijddorpen. Bomen die als een erehaag van soldaten begroeten. Ik ben de nieuwe koning. Geef acht. Spoorlijnen die het traject vervoegen, sporen die ervan weglopen. Dead end of gewoon een andere bestemming. Plaatsen waar je passeert en dus bent maar waar je nooit echt zal komen. Plaatsen waar je met je gsm geen verbinding hebt, onbekende overgangen, bruggen, tunnels en bochten.

Er zijn treinritten die ik zo zelf kan rijden. Ogen dicht, trein zesendertig achtendertig, uw vertrek is toegestaan. Het traject tussen Gent en mijn vroegere woonplaats Kortemark ken ik. Daar ga ik al slagzij nog voor de bocht in zicht is. Daar schrik ik niet als de trein in tegenoverrichting kruist, net na of in het station van De Pinte. Daar ken ik de uitzichten, de plaatsen, de wegen, de treinstellen, de conducteurs.

Een nieuw traject is concreet. Een nieuw, oningevuld concept. Het weer, de mensen die je op die eerste reis vergezellen maken deel uit van de rit. [i]No second chance to make a first impression[/i]. Alsof het telkens weer dezelfde mensen zijn die over dezelfde onderwerpen spreken, met hetzelfde decor op de achtergrond. Op het traject Antwerpen-Hasselt spreken vier mensen over koetjes en kalfjes, zitten twee mensen dezelfde krant te lezen als ik normaal zou doen, volgt een eenzaat het voorbijglijdende zonnige landschap. Zij zit naast me.

Op weg naar Kortemark is er geen weer meer. De treinrit is niet langer concreet, hij is abstract. De trein betekent nu: naar vroeger terug of naar thuis, zoals thuis vroeger was. In mijn gedachten schijnt de zon en het regent. Het is nacht en de lucht is blauw, zoals in een schilderij van Magritte.

In de nieuwe trein, naar de nieuwe bestemming vermengen dialecten zich en zwellen aan tot op de eindbestemming tot een klankenbrij die mij vreemd is. Op reis, een uur op weg van waar ik woon. Het nieuwe station om aan te komen wordt niet door plaats maar door tijd bepaald. Nog vijf minuten en we zijn er. Een nieuw station, een nieuwe plaats om te zijn. Nieuwe gangen, nieuwe hall, nieuw buitenkomen en daarachter nieuwe straten. Soms een nieuw leven soms gewoon een nieuwe dag.

www.janseurinck.be