Een sandwich en een broodje krokodil

Jawel, op deze plaats geef ik doorgaans ondernemers op hun duvel, omdat zovelen er geen hout van kunnen. Maar soms ontkom ik er niet aan om u, de consument aan te spreken. Op gedrag dat weer kwalijke effecten oproept bij rare ondernemers. Want, wat trof mij nu buitengewoon de vorige december-feestmaand? Welnu, in zo’n feestmaand trekken vele ondernemers voorbij die dan op de TV mogen vertellen hoe goed zij wel hebben verkocht. En uiteraard ging een cameraploeg ook bij een slager op visite. Geen raar, eng, dracula-achtig type, nee, een heel gewone man. En die gewone slager vertelde dat hij in december niet zoveel wild, hazen of gewone biefstukken had verkocht. Nee, zijn december-succes zat ‘em vooral in zeebra-biefstukken, in struisvogel- kangaroe- en krokodillenvlees. Ik moest mij vasthouden om niet van m’n stoel te vallen. Zeebrabiefstuk? Ik had er nog nooit van gehoord! Jawel, er bestaan volkeren die alles eten, tot grote-rode-mieren aan toe. En wij staren naar de mensen die dat doen middels educatieve documentaires, op scholen of via educatieve TV-zenders. En zijn vervolgens blij dat wij inmiddels in een ander tijdperk leven. Ik was mij er niet van bewust dat gewone mensen om mij heen die stap terug hadden gezet: in de wereld van de alleseters. Plotseling voelde het alsof ik meespeelde in een drie dimensionale film. Een film waarin iedereen alles-en-iedereen opvreet.

Een nieuwe wereld die mij doet denken aan een vliegtuigongeluk, enkele decennia geleden. Een aantal passagiers kwam terecht op een ijskoude sneeuwberg en de overlevenden deden zich tegoed aan de minder gelukkigen. De doden dus! Tot op heden kon ik mij voorstellen waarom er over deze affaire een film is gemaakt en een boek is geschreven. Vanwege de sensationele dramatiek natuurlijk, mensen die andere mensen opeten. Of dat te vergelijken is met het eten van zeebra’s, struisvogels en andere exotische dieren? In mijn wereld wél. Kijken wij niet gek naar de chinezen, omdat die dol zijn op honden? Hoe afschuwelijk vonden wij het dat er in de tweede wereldoorlog katten werden geslacht en werden verkocht als konijnen! Huiveren we niet als we zien hoe in Thailand en andere verre landen slangen levend worden gevild; waarna het bloed warm gedronken wordt…. Er bestaan clubs waar sprinkhanen worden geroosterd en waar meelwormen rauw worden genuttigd, als een soort delicatesse. Sommigen doen daar een onsje spinnen bij. Al langer eten we rat, die we voor deze gelegenheid dan plotseling “waterkonijn” noemen, omdat “rat” zo naar staat…. Steeds staan we even stil bij dit soort berichtgeving, omdat ze niet passen in ons cultuurbeeld. Vanaf december hoeft dat niet meer. Het is nu heel gewoon: we eten alles wat los en vast zit, wat kruipt, klimt, vliegt, zwemt, krioelt, zweeft, loopt en ademt. Dieren die we tot voor kort nog ademloos aanstaarden in de dierentuin, tezamen met onze kindertjes (vanwege het “educatieve”…) vreten we nu gewoon op. Eerst nog vanwege de uitzonderlijke gelegenheid (kerstmis) en straks staan exotische dieren “gewoon” op het dagelijkse menu, voor bij de warme hap, om zes uur s’avonds. “Wat eten we vandaag”, roept de vermoeide echtgenoot al naar moeder de vrouw, zodra hij de deur achter zich heeft dichtgeslagen. “Vandaag eten we neushoorn, Henk”, antwoordt Miep vanuit de keuken. “Maar dat hebben we zaterdag al gegeten”, zo meldt de teleurgestelde Henk. “Je had beloofd dat we vandaag giraffe met spinnenmousse zouden eten”. Ja, zegt Miep, “maar ik had nog wat restjes neushoorn, nog een paar leeuwenbiefstukjes met een heerlijke bloedzuigersaus”.

Mijn leven lang heb ik verbaasd gestaard naar mensen die broodjes tartaar eten. Omdat het rauw vlees is. Ik ben woedend als ik zie dat mensen konijntjes en eenden neerknallen, voor een stukje vlees. En ik haat quasi-mode-ontwerper Frans Molenaar omdat die nog steeds bontjassen in elkaar zet; hij ziet daar niets slechts in “omdat het om nare diertjes gaat die toch bijten” (nertsen en zo). En al eerder heb ik de lezer deelgenoot gemaakt van mijn hevige afkeer van visiesectie (zinloze, pijnlijke proeven op dieren om schoonheidsmiddeltjes te testen). Nu komt er nóg een frustratie bij: nu moet ik het gewoon vinden dat mijn buren, vrienden, kennissen en collega’s zebra’s eten, en kangaroes, krokodillen en struisvogels. En straks is het heel gewoon dat je bij MacDonalds een broodje wolf bestelt, of een sandwich ijsbeer, een menu’tje eekhoorn-met-patat of een krokodillenburger…

Ik heb mijzelf steeds gezien als een moderne vent, en eigenlijk was ik niet te shockeren. Vanaf december ligt dat anders. Op mijn lijstje van “Ongewenste Lieden In Mijn Nabije Omgeving” staan nu bovenaan ondernemers die de consument voorzien van deze hemelschreiende voedingsmiddelen én consumenten die ondernemers in staat stellen dit soort crimineel ondernemersgedrag aan de dag te leggen. En ik? Ik kom niet meer in restaurants waar beschermde dieren worden gevreten (en in mijn wereld zijn álle dieren beschermd), en ik ga niet langer om met lieden die dit “eten” normaal vinden. Ergo: vanaf december ben ik vegetariër en leef ik voort in mijn eigen wereld. Waarin ik, tezamen met zoveel andere dieren vruchten en planten eet.

ROBERT J. BLOM