Een schijndate

Ik had een afspraak met iemand. Het was een meisje dat ik had ontmoet tijdens koningsdag. In een club bewoog ik wild met mijn armen om zo in het ritme van de muziek te blijven. Iets wat ze schijnbaar wel kon waarderen. ‘Zelden heb ik een mens zo geraffineerd een orang oetan zien nabootsen op een dansvloer tijdens koningsdag als jij,’ complimenteerde ze mij. Ze had een gebit als dat van een geit die acht maanden zijn eigen uitwerpselen had zitten vreten, en een soortgelijke geur stootte ze uit, maar dat mocht de pret niet drukken. Zelf stonk ik namelijk ook naar bier, en mijn gebit was ook niet optimaal. Ze was wel blond en had dikke tieten en zo waren mijn kritische eisen al snel ingewilligd. “Dat zijn mooie apen, maar nergens trachtte ik met opzet eentje na te bootsen,’ antwoordde ik. Ze zei niets, lachte alleen wat en kwam langzaam dichterbij. Tot ze vrijwel voor me stond en met haar kruis over mijn been begon te schuren. Ik fantaseerde hoe we elkaar als een stel geiten aflebberden en hoe ze zou mekkeren als ik mijn penis in haar strakke anusgat zou drukken. Die fantasieën gaf ik echter niet prijs. ‘Waar is dat goed voor?’ vroeg ik stellig, ‘Mijn been is geen attribuut dat bij elke gelegenheid maar even kan fungeren als droogneukpaal.’ ‘Sorry,’ zei ze beteuterd, doch heel lief, waardoor ik affectie voor haar kreeg en besloot mijn nummer aan haar te geven. Een nobele daad. Zo zat ik uiteindelijk met een verplichting opgescheept.

We spraken af op een plek waar ik nooit kwam: een gelikte tent die enigszins authentiek oogde. Toen ik naar binnen liep werd ik op een iets te enthousiaste manier gegroet door een barman die zijn grijns zeer overduidelijk veinsde. Ik kreeg gelijk zin om die die phoney flikker op zijn bek te slaan, zodat hij die witte tandjes kon tuffen, en dan zou ik hem wel eens welgemeende grijns laten zien. Maar dit deed ik uiteraard niet. Nee, ik glimlachte vriendelijk terug, gezien ik vredelievend was en geweld hekel. Daarbij is acteren broodnodig tijdens sociale gelegenheden zodat er geen kink in de kabel komt. Toen ik om me heen keek naar andere stelletjes, bedacht ik me dat mensen zich slechts op weinig plekken puur en authentiek gedroegen. Ik zag een stelletje zitten en de vrouw voerde een ellenlang monoloog, terwijl de man apathisch bleef knikken en grijnzen. Waarschijnlijk net zo lang totdat zijn spieren niet meer functioneerden. Een triest lot. Enfin, ik liep richting mijn ‘date’ die glimlachte toen ik aankwam.

Ze had een bijzonder onaangename plek uitgekozen. We zaten vrijwel bekneld; de tafeltjes waren zo klein dat ik amper beenruimte had. ‘Zullen we ergens anders gaan zitten?’ stelde ik voor. ‘Nee!!’ zei ze ontzet en begon bijna te huilen. Ik wist niet dat ze zoveel waarde hechtte aan deze plek. Waarschijnlijk had ze een ruimtefobie. ‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ik toen maar, om de zaken op orde te krijgen. ‘Dat heb ik je toch verteld!’ antwoordde ze. – ‘Ben ik vergeten, sorry.’ – ‘Onder welke naam heb je mijn nummer dan in je telefoon gezet?’ – ‘Geit,’ zei ik. – ‘Hoe?’ vroeg ze verbaasd, ‘Hoezo geit?” – ‘Aah niets, gewoon een inside joke met mijzelf. Ik sla iedereen onder de naam geit op in mijn telefoonlijst.’ Zeker mensen met een gebit zoals jij, gniffelde ik in mezelf. –‘Ik heet Anna.’ Ze haalde wat drinken op en we deden pogingen om een gesprek te voeren, maar blijkbaar vond Anna zichzelf heel interessant. Ze voerde ellenlange monologen over haar flauwe kutleven. Ik bleef knikken en grijnzen, totdat mijn spieren welhaast niet meer functioneerden.