Een slecht verhaal – Deel 3

Wathadjepatatje heeft het uitgemaakt met zijn damesfiets. Tijdens een slecht gesprek heeft hij al zijn frustraties eruit gegooid. ‘Zo kan het niet langer. Is een beetje meedenken in ons huishouden nu echt teveel gevraagd na alles dat je mij vandaag hebt aangedaan?!’, heeft hij haar gezegd en, ‘Zoiets flik je me niet!’ Terwijl hij hard op haar zadel sloeg schreeuwde hij, ‘Waarom! Waarom! Waarom!’

Eerder die dag had hij haar samen met zijn vader opgehaald in het dal alwaar ze was voorzien van een nieuwe koppeling. Vlak voordat ze samen het rijwielpand binnenliepen deelde vader zijn zoon mee dat zijn moeder ziek was geworden. Maar die woorden gleden langs Wadhadje heen. Hij was te gefocust op het weerzien met zijn fiets. En niet onterecht, want hij zag al bij binnenkomst dat het foute boel was. Het irritante fietsmonteurtje, aan wie Wathadje toch al zo’n hekel had, bevestigde direct daarop wat hij al dacht. ‘Ze wil niet mee’, sprak hij gevoelloos.
‘Ze wil niet mee?! Ze wil niet mee?!’ Herhaalde Wathadje nijdig. ‘Maar dat bedoelde ik niet met een nieuwe koppeling?!’
‘Meneer, al had u haar gebracht voor een nieuw spatbord. Dat was om het even geweest’, pareerde het irritante monteurtje Wathadjes woede. ‘Ze heeft nu een nacht geparkeerd gestaan tegen die zwarte Batavus en is op slag verliefd geraakt. Ik krijg ze met geen mogelijkheid meer uit elkaar gehaakt.’

‘Heeft u misschien een vervangende fiets?’ Probeerde vader nog. Maar die vraag werkte alleen maar averechts bij zijn zoon. ‘Oh, zeg je dat ook tegen een baliemedewerker als mijn moeder niet mee wil komen uit het ziekenhuis, omdat ze verliefd is geworden op een arts? Of stap je dan zonder morren over op tante Coby?!’
‘Een arts is geen fiets, zoon. Maar goed, zal ik anders eens met haar praten?’ Het gif spoot inmiddels uit Wathadjes ogen. ‘Nee, juist! Precies! En een banaan is geen zandkasteel! Wat een gelul! Jij praat met helemaal niemand, pa! Zaag ze uit elkaar, dan neem ik haar wel lopend mee terug. Wat zullen we nou krijgen! Ik laat mij door jullie niet langer een andere kant op paaien. Ze is van mij, hoor je!’

Niet veel later duwde Wathadje zijn fiets in tranen omhoog. ‘Ik deed alles voor jou, trut. Jij en ik samen, daarboven. Dat is onze toekomst. Daar komt niets tussen.’ Even trok hij aan haar bel. ‘Ting!…’, zei ze. ‘Ja, duh…, ting’, antwoordde Wathadje geagiteerd.
En die avond ging het dus mis. Wat ze voorheen nooit deed, deed ze ook nu niet: Afwassen. En dat schoot Wathadje definitief in het verkeerde keelgat. Na het slechte gesprek dat volgde pakte hij zijn spullen, smeet haar via het bergpad naar beneden en liet haar verminkt achter in het dal. Hij koos er voor om niet meer naar boven te gaan, maar terug te keren naar zijn ouderlijk huis.

Eenmaal thuis kreeg hij een koud welkom van zijn moeder. Langs het kwijl heen vroeg ze vader om patat te gaan halen, waarna ze zich weer voorover haar schoenendoos boog. ‘Let maar niet op haar’, zei vader. ‘Ze heeft een hersenbloeding gehad en herkent je niet meer. Sinds haar infarct maakt ze alleen nog maar kijkdozen. Was het je niet opgevallen dat je laatst geen verjaardagskaart van haar had gekregen?’ Wathadjepatatje keek verbaasd naar zijn vader en vroeg zich af waar hij het over had.
‘Hoe gaat het met je vingerplant?’ Vroeg moeder aan haar schoenendoos.
‘Ze bedoelt je fiets.’ Vulde vader aan.
Wathadje schoot vol en rende naar zijn kamer. Daar stond alles nog zoals hij het vijftien jaar geleden had achtergelaten. Na een lange tijd stil op bed naar het plafond te hebben gestaard haalde hij een foto van zijn fiets uit zijn borstzak en trok zich daar op af.

—————————-

(Vorig jaar heb ik hier een column geplaatst getiteld ‘Een slecht verhaal – deel 1’. Deel 2 was te slecht voor publicatie. Nog slechter dan deze.)