Een slecht verhaal – Deel 4

Op het moment dat de vader van Wathadjepatatje vermicellifietsjes in de maaltijdsoep strooit gaat de telefoon.
‘NONDEJU!’ Schreeuwt hij luidkeels, hangt zijn schort af, zet het gas laag en neemt op.
‘JA!’
‘Goedenavond, met de politie’, hoort hij aan de andere kant. ‘Bent u familie van Wathadjepatatje de Vries?’
‘Ja, ik ben zijn vader.’
‘Meneer de Vries, uw zoon is aangehouden. Ik verzoek u om naar het bureau te komen.’
‘Oh ja en waarom!?’
‘Uw zoon is in hechtenis genomen vanwege een delict van bedenkelijke aard in een openbare ruimte.’
‘Nou, als u het niet erg vindt, ik sta net soep voor ons te koken. Kunt u hem niet gewoon naar huis sturen? Dan zal ik hem daarop aanspreken.’
‘Waarop?’
‘Op het delict van bedenkelijke aard!’
‘Ja, zo werkt de wetgeving niet, meneer de Vries.’
‘Oh,…, in dat geval kom ik er nu aan.’

Eenmaal op het politiebureau aangekomen wordt vader geïnformeerd over het gepleegde delict van bedenkelijke aard. Niet veel later zit hij, voor een door glas gescheiden wand, oog in oog met zijn zoon.

‘Denk je dat ik niks beters te doen heb?! Op jouw eerste werkdag als fietscoach word je aangehouden en meegenomen door de politie en dan mag pappa het allemaal weer goed komen praten?!’ Vraagt vader geërgerd.
‘Het was een fiets, pa!’
‘Een fiets, ja! En wat voor fiets?!’
‘Ja, wat maakt dat nou uit. Een fiets. Wat een gelul. Een fiets!’
‘Nee, draai er niet omheen, ik heb zojuist alles gehoord. Dus wat voor fiets?!’

‘…Een kinderfiets…’
‘Een kinderfiets, ja! Weet je dat pappa zich kapot schaamt voor jou!?’
‘Mijn God, dat gezeik over die fietsen iedere keer. Tandem-, bak- of kinderfiets, wat maakt dat nou uit?!’
Nee, dat begreep zijn vader dan ook wel weer. Zelfs de politie gaf hem daarin na ampel verhoor gelijk.

Later tijdens het avondeten heerst er een ongemakkelijk zwijgen aan tafel van familie de Vries. Moeder veegt met haar katoenen servet haar mondhoeken schoon vanaf haar oor. Voordat ze de maaltijd hervat vraagt ze wijzend met haar lepel naar Wadhadje;
‘Heb je vanmorgen je voorhuidje teruggetrokken tijdens het douchen, lieverd?’
Langzaam draait Wathadje zijn benen onder de tafel vandaan, gaat staan en ritst zijn gulp open. Terwijl hij met zijn hand zoekend in zijn broek roert, onderbreekt zijn vader hem met;
‘Nou dit lijkt mij nou niet het moment ommûh,.. ommmûh…?!
‘Ze vraagt het toch?!’
‘Zoon, je weet dat mamma in de war is, ga alsjeblieft zitten en eet je soep.’
‘VRAAG HET MIJ DAN NIET!!’ Gilt Wathadje tijdens het omkeren van zijn handeling.

Nadat de echo is weggestorven in de sober ingerichte jaren ’60-eetkamer valt er opnieuw een lange ijzige stilte. Wathadje onderbreekt uiteindelijk het bestekgekletter met;
‘Ik wil usb op me fiets.’
‘Mijn fiets!’ Antwoordt zijn vader.
‘Wat?!’
‘Het is: MIJN fiets!’
‘Wat lul je nou vader! Ik heb het niet over jouw fiets. Je hebt niet eens een fiets.’

‘Waar hebben jullie het over?’ Interrumpeert moeder haar gezin.
‘Wathadje wil usb op zijn fiets.’
‘Wat is een usb?’
‘Usb staat voor Universal Serial Bus, moeder.’
‘Oh, dat… En wil je dan usb 2 of 3?’ Vervolgt ze.
‘Dat hangt er van af wat ik er allemaal op wil aansluiten. Maar ik begin met één aansluiting.’
‘Dat bedoel ik niet, jongen… Wil je een doorvoersnelheid van 480Mbps of 5Gbps?’

Met een flinke zet duwt Wathadje zijn bord van zich af. Een stuk of wat vermicellifietsjes verlaten zijn bord en hechten zich onder andere op de zwarte emaille pan en het voorhoofd van moeder.
‘JESES, Willen jullie mij gek hebben of zo?!’
Kwaad krast hij zijn stoel naar achter en rent naar zijn kamer…