Twee en een halve week geleden werd mij gevraagd om een stuk te schrijven over een favoriet stukje natuur. Terwijl ik daar, rijdend in mijn auto, zo eens over nadacht, kwam er maar één favoriet stukje op in mijn gedachte: het mensenkind. Zo mooi, zo complex, zo ontwikkelt, soms zo stom, zo onbezonnen en zo puur, zo kwetsbaar en zo klein. Zo doordacht en zo groot, maar zo nietig en zo bang. De mens is niet in een woord te vangen. Als mens heb je het voorrecht om te beleven, het recht om te leven en soms het onrecht om te overleven. Leef je, dan ervaar je toppen van vreugde maar ook ravijnen van verdriet.

Deze velen vormen van het leven ervoer ik tijdens mijn werk in een kindertehuis. Elk kind is, voor mij, een kind Gods maar oh wat moeten veel kinderen toch een hoop meemaken en verwerken. En hoe mooi is het dan als in zo’n klein verdrietig en allenig menneke, toch weer een klein stukje God schuilt.

Ik liep met Barrie door Den Haag en ineens zag die kleine man een bos sleutels op de grond liggen. Hij keek mij, een paar tellen later, vol tranen aan en zei:” Die meneer die zijn sleutels heeft verloren, kan nu zijn huis niet meer in. Die meneer moet zich net zo rot voelen als ik want ik kan ook niet meer naar huis, Ik ga maar snel naar de politie en dan hopelijk dat die meneer ze komt ophalen. Hij komt ze toch wel halen hè? We gaan toch wel naar de politie hè, we gaan toch wel, weg gaan toch wel”?

En daar ging mijn grote mensenhouding, Mijn ogen vulden zich met tranen. Als die kleine man toch wist hoeveel gevoelens er door mij heen schoten. Zo puur, zo oprecht en zo menslievend, zo heerlijk kind. Zo puur natuur!

Categorieën: Algemeen

8 reacties

R@@F · 2 februari 2004 op 15:38

[quote]Zo puur, zo oprecht en zo menslievend, zo heerlijk kind. Zo puur natuur![/quote]

En als we allemaal nu eens een klein beetje kind bleven zou alles er een stuk beter uit zien voor de mensheid.

Erg mooi stukje!!

R@@F

deZwarteRidder · 2 februari 2004 op 17:23

Geen groter leed dan kinderleed en echte dankbaarheid..tsja het leven kan zo mooi zijn als je het wilt/kan zien
Rich@RD

Mosje · 2 februari 2004 op 19:06

Suus, je hebt een veelzijdige kijk op het leven…
Mooi geschreven.

Eftee · 2 februari 2004 op 20:24

Het is triest dat die jongen weet hoe het voelt, niet meer naar huis te kunnen. Wel ontzettend goed, dat hij z’n emoties erover nog kan laten zien.
Ze zijn inderdaad zo kwetsbaar, zo bang en (door wat ze meegemaakt hebben) zo veel verder ontwikkeld, op sommige vlakken, dan goed voor ze is.
Ik hoop dat die jongen ooit weer een thuis heeft waar hij heen kan.
Pakkend geschreven!

Mup · 2 februari 2004 op 21:13

Van kinderen kun je leren. Mooie column,

Groet Mup.

Ma3anne · 2 februari 2004 op 21:52

Suus, de diepte van wat je voelde komt over. Goed beschreven…

Kees Schilder · 3 februari 2004 op 06:46

Fantastisch geschreven Suus.

Liz · 3 februari 2004 op 09:51

Toppie Suus!
Wat een ontroering kunnen kinderen je geven he?
Hun blik op de wereld, daar kunnen wij veel van leren. Laten we met zijn allen eens door de ogen van een kind kijken, wat zullen we verbaasd zijn wat we zien.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder