Een vogelvlucht

Ik heb plaatsgenomen op een bank aan “Victoria parade”, de zilte zeelucht opsnuivend kijk ik uit over de baai. De golven breken in de branding en slaan in een onregelmatig ritme op de kust. Het ruisen van de zee geeft me rust. Een stevige, landinwaartse wind waait door mijn haren terwijl ik in de verte een zeemeeuw zie die met grote moeite tegen de wind in een vuurtoren probeert te bereiken. Een baken van licht, glimmer of hope en een stukje vaste grond omgeven door de woelige golven. Het lukt de meeuw niet de vuurtoren te naderen. Het is een gevecht tegen de wind die hem te machtig is. Het doet me denken aan mijn laatste maanden in Nederland. Het leek onmogelijk los te komen van de zuigende klei en door het sentiment van een maatschappij zat de wind mij tegen. Als een verloren strandbal werd ik heen en weer geslingerd door ongrijpbare krachten.

[i]But if you can’t beat them, join them.[/i] Zo kreeg ik het vliegen onder de knie, eindelijk was ik in staat mijn vleugels uit te slaan. Mijn kompassie heeft me naar Schotland geleid waar ik ben neergestreken in Dunoon en me heb genesteld in Dunedin. Tevreden kijk ik nu terug op een geslaagde vlucht, de start van de realisatie van een droom. Weg van het geraas van de snelwegen en de spoorlijnen, het gedreun van passerende boten in onnatuurlijk, kaarsrechte kanalen en de witte krijtstrepen in een typisch Nederlands luchtje. Ontsnapt uit dat netwerkje geniet ik nu van vrijheid en de natuur aan zee en heuvels.

De zeemeeuw staakt zijn gevecht en wijzigt koers. In een grote boog glijdt hij door de lucht. Door de wind gedragen, komt hij met een omweg bij zijn plaats van bestemming en landt op de top van de vuurtoren.