Een vreemde saga (2)

Ik voel me niet thuis in de coulissen van mijn eigen bos. En waarom draagt de hele filmcrew nu ineens dierenmaskers van het formaat Pino? Ik begrijp het niet helemaal. Ik zie ook nog geen enkele relatie met een brug. Laat staan een Deense of Zweedse? Voor mij een brug te ver. Brizzl djeu. Het enige waar ik me zorgen over maak is de gesteldheid van de dieren in mijn bos. Hoe verwerken zij deze maskerade?

De regisseur geeft nu een opdracht. Er gaat iets gebeuren. Dat zie ik aan zijn vinger die hoog de lucht in steekt. Op de filmset worden felle lampen ontstoken. Ik werp een blik op de dieren in het struikgewas. Ik zie hun ogen vochtig flikkeren, van angst? De brug die midden op de set staat is volledig uitgelicht. Het is nu spannend afwachten op verdere actie.

‘Stop, stop, stop!’, roept de regisseur plots. Hij komt op mij afgelopen en kijkt me boos aan. ‘Waarom draag jij geen masker?’ Achter hem komt de regie-assistente een beetje hittepetitterig aangelopen. Haar naaldhakjes blijven af en toe steken in de boshumus, waardoor ze met haar zadelkont bijna omvalt. ‘Ehhh … Dat ben ik even vergeten … sorry, sorry, sorry …!’, roept ze in haar vrije val. Het masker dat ze bij zich draagt valt, net als zijzelf, in de humus. Het is geen gezicht.

Ik zie dat het masker dat ze bij zich draagt lijkt op een grote eekhoorn. Een rode eekhoorn. En blijkbaar is het masker voor mij bedoeld. Ook al doe ik niet mee in de film. De regisseur sommeert mij om eensgezind en voor de sfeer ook een masker te dragen. Nergens voor nodig denk ik dan, ik kan ieder willekeurig pokerface te voorschijn toveren, hij moest eens weten. Mompelend trek ik de eekhoorn over mijn hoofd. Een regisseur spreek je niet tegen. Het masker weegt zwaar.

Opnieuw wordt een startsein gegeven voor een volgende take. Ik zie hoe de brug, die nog geen twee uur geleden in mijn bos gebouwd is en de beek die er onder gegraven is, met een geweldig harde knal tot ontploffing worden gebracht. Ook ik ontplof zo wat. Van woede. Dit hadden we nou net niet met elkaar afgesproken. De dieren en het milieu zouden gespaard blijven en nu ontploft zowat mijn hele bos. Gelukkig springen de hoofdacteurs net op tijd tussen mij en en de regisseur in. Ik kan hem wel vermoorden.

De olijke man met baard kijkt me begrijpelijk en een beetje weemoedig aan. Het doet hem echt wel wat om mij zo boos te zien. Dit is geen method-acting, dit is echt. Het blonde ijskonijn daarentegen houdt haar hand tegen mijn borst en duwt me een klein beetje achteruit. ‘Je masker zit scheef!’, zegt ze kordaat. Met een korte ruk trekt ze het recht. ‘Zo, dat is beter, kunnen we nu verder gaan …!’