Een wintervertelling

Het was op een koude winteravond zo tegen het oude jaar, dat de derde herfststorm van december over het land raasde.

Rond onze residentie buigen de iepen zich steunend naar de grond als de grommende zuidwester in een nieuwe windstoot aan komt rollen. Ver weg exploderen vroege mortiergranaten en verkent een enkele lawinepijl alvast het hemelruim.
Ik breng onze auto naar de centrale parkeerplaats, met een AH tas vol lege flessen en oud papier op de achterbank. Regen striemt de ruitenwissers maar ik heb nu eenmaal besloten dat ik pas echt van de knusse huiskamer, de leeslamp, mijn boek en de wijntjes kan genieten als ik dit laatste klusje heb afgerond. Daarna mag Pluvius wat mij betreft zijn gang gaan.

Een enkele straatlantaarn verlicht het verlaten wagenpark, ik stap uit, steek mijn paraplu op en heb al bijna afgesloten als ik me bedenk dat mijn mapje met jazz CD’s nog in de auto ligt. Die wil ik gezellig thuis draaien, voor bij het lezen. Snel gepakt, past niet in mijn jaszak, in de tas gestopt en op naar de containers.

De ramp dringt pas tot me door als ik de laatste flessen met donderend
geraas in de vulopening laat vallen. Tas leeg.
Mijn CD’s..weg! Tussen een stapel oude kranten in de oud papiergleuf gemieterd. Koud, nat, snel klaar willen zijn, gedachten bij de warme kachel, u zegt het maar, stom blijft het. Stom, stom, STOM!
Het degelijke koperen hangslot maakte zelfs de gedachte aan het openen van de container onmogelijk. Pas over een paar dagen kan ik ergens een sleutel bemachtigen, in de tussentijd is de bak natuurlijk barstensvol en vind je zoiets nooit meer terug.
Met-goddank-een los fietslampje uit mijn jaszak tuur ik naar binnen, daar ligt het tasje op de bodem tussen een pizzaverpakking en een bonusfolder. Met alle gedownloade elpees van mijn idolen, 15 stuks op z’n minst en hier sta ik, eenzame loser in de regen.
Paniek gaat over in berusting, en daarmee piept een mogelijke oplossing naar binnen. De paraplu, in de sleuf!
Met de punt wip ik na verwoede pogingen het etui op een hogere stapel, hand naar binnen, net niet.
Jas uit, regen gutst in mijn nek, kan er nog niet bij, trui uit, blote arm er in.. verder, nog een stukje, op m’n tenen..hebbes!
Arm klem! Mijn elleboog is net te dik voor de smalle opening. Naar binnen ging nog, maar bij het delven van mijn verloren schat zo gedraaid dat..nou ja, gewoon klem.
Niemand in de buurt, telefoon in de binnenzak van mijn jas. Jas hangt verderop aan de container. Ik zie de krantenberichten al voor me;
‘Jeugdige senior in onderkoelde toestand aangetroffen bij papierbak,
hulpverleners staan voor raadsel, man op IC, voorlopig niet aanspreekbaar.’
Duwen, draaien , trekken.., nog eens..Los !

‘Nou vertel maar’, zegt Mw. T. vanuit de warme kamer, als ik druipend binnenkom, ‘met wie heb je nu weer al die tijd staan kletsen?’
Langzaam hef ik mijn paraplu…