Ja, dat heb ik in het verleden diverse keren geroepen. Nu is het dan zover. Volgende week worden de sodafabrieken afgeregeld. De mensen gaan naar huis en ik heb een paar weken geleden al het veld moeten ruimen. Ik was ten slotte ingehuurd, maar dan wel vijfentwintig jaar lang. Ik weet nog, dat ik in mijn e-mail “to all delfzijl” aanklikte en daarna op “send” drukte. Een sober afscheid via de digitale snelweg. Daarna computer afgesloten en naar huis gereden. Natuurlijk had ik de tranen in mijn ogen, maar het is gelukkig een uurtje rijden naar huis en kon ik even wennen aan de gedachte. Nu wilde het toeval, dat ik op een regenachtige woensdagmiddag een computerprogrammaatje in elkaar gesleuteld had, waarmee je op een eenvoudige wijze de technische staat van staalconstructies kan bepalen. Vorige week heb ik het op de locatie bij een andere chemische fabriek laten zien en ik mag er meteen aan de slag. Ik heb nu een kantoortje aan de overkant van de sodafabrieken en dat is wel even wat anders. Geen mensen meer om me heen.
Het is een kantoor in een groot gebouw, waar vroeger de onderhoudswerkplaats van AKZO was. Juppen hadden destijds bepaald, dat het geen corebussiness was, dus weg ermee. De honderden mensen die er werkten zijn allen vertrokken. Als ik nu via deze werkplaats naar mijn kantoor loop, hoor ik alleen het getik van verwarmingsbuizen. Ook alle overige kantoren zijn leeg. Daar waar vroeger de werkvoorbereiders en de chefs zaten. Leeg… en stil. Als ik in mijn kantoor naar buiten kijk zie ik de zieltogende sodafabrieken. Steeds een rookpluimpje minder en volgende week is er helemaal geen bedrijvigheid meer te zien. Als ze vroeger hadden gezegd, dat er één persoon over zou blijven, dan had ik het in de verste verte niet geraden, dat ik dat zou zijn.
We hadden afgesproken, dat als men de laatste compressor uit zou zetten, ik in de gelegenheid gesteld werd om dat te filmen. Dat is natuurlijk een absoluut historisch moment. Vijftig jaar sodaproductie ten einde.
Drie september was het zover. Ik had om tien uur ’s morgens afgesproken in de controlekamer.
“Oké, wie wil hem uitzetten?” vroeg ik. Het was nog een hele toer, om een operator zover te krijgen, om de moord te plegen, maar na een kwartiertje bakkeleien gingen we toch richting compressorgebouw.
Afsluiters dichtzetten en daarna liep hij naar de uitknop. Als zo’ n ding uit valt gaat er een sirene.
De sodafabriek laat nog een laatste keer van zich horen en daarna is het stil. Muisstil. Een periode afgesloten. Emotioneel kon ik het niet opbrengen om tijdens de opnames een verhaal af te steken. Als ik ’s avonds de film monteer hoor ik mij na het uitzetten van de compressor alleen nog zeggen:

“Het is afgelopen.”

Categorieën: Actualiteiten

2 reacties

axelle · 7 september 2009 op 19:53

Ik vind ‘m een beetje dubbel. Ik dacht eerst dat het ironisch bedoeld was en uiteindelijk .. tjag..

arta · 8 september 2009 op 07:13

Ik vind em mooi…en triest…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder