Elke keer weer het dilemma en steeds weer een innerlijke tweestrijd. Zonder dat ik zelf echt kan kiezen, krijg ik keuzes opgelegd die ik eigenlijk helemaal niet maken wil. Ik heb mensen om me heen die mij begrijpen willen en toch heb ik steeds het gevoel dat ik mijzelf moet verantwoorden. Ik schrijf over de eenzaamheid en over het glazen huis waar ik aan bouw. Ik deel mijn verdriet, maar blijf terughoudend, omdat ik niemand kwetsen wil en moet blijven waken over mijn idealen.

De buitenkant is stoer, de binnenkant een beetje. Ik knok voor mijn bestaansrecht en voor mijn plekje in de maatschappij. Want ik wil niet dat mijn gezondheid de boventoon voert en mijn kinderen beschermen tegen het verdriet. Ik wil midden in het leven staan, zolang de beperktheid van mijn leven dat toelaat, maar ondertussen geef ik daarmee een gemengd signaal af naar de buitenwereld.

Ja, ik werk nog en ja dat is zwaar. Ik combineer mijn gezin met mijn gezondheid en de eenzaamheid die ik dagelijks voel. Werk is daarbij een fijne afleiding en een toegang tot de buitenwereld. De prijs die ik daarvoor betaal is hoger dan de energie die het me kost. De prijs die ik betaal is namelijk niet de energie die ik erin steek, maar de verantwoording die ik ervoor moet afleggen.

Ik wil mijn kinderen laten zien dat ik gewoon blijf leven. Daar tegenover staat dat ik steeds weer voor een keuze sta. Hoe laat ik mijn omgeving zien hoe eenzaam ik soms ben in mijn keuzes en wil ik wel steeds uitleggen waarom ik voor deze weg heb gekozen? Moet ik mijn idealen opgeven en het glazen huis betreden, zodat de wereld ziet welke prijs ik daadwerkelijk betaal? Moet ik een duidelijke keuze maken, voordat mensen mijn keuzes echt gaan respecteren?

Ja, ik kies voor mijn gezin en mijn gezondheid, maar ik kies ook voor mijn leven. Werk hoort bij mijn leven en dat betekent niet dat ik mijn gezin tekort doe. Ik zou mijn gezin pas tekort doen, als ik mijn idealen op zou geven.

Als mijn huis van glas was, zou iedereen mijn angsten kunnen zien. Als mijn huis van glas was, zou ik toch nog eenzaam zijn. Ik wil namelijk wel laten zien hoeveel verdriet ik heb, maar zonder steeds een uitleg te hoeven geven. Want zolang ik mijn keuzes nog steeds moet verantwoorden, is het glas niets meer of minder dan een onzichtbare muur.

 

Categorieën: Maatschappij

Fem

"Today is a gift, that is why it is called the present"

5 reacties

Mien · 2 december 2013 op 09:29

Schrijven als troost. Prima. Het delen met de omgeving. Prima. Het kan de wereld rondom je heen vergroten. Maar zie het ook in perspectief. Diep van binnen is de mens een eenzaam wezen. Je raakt en uit het in je schrijven. Chapeau. Maar voor mij mag het schrijftechnisch wat meer ingedikt. Oplezen aan jezelf. Remember. Dan maakt het sterker. Geeft het kracht. 😉

Nachtzuster · 2 december 2013 op 13:19

Ik had deze al gelezen op Facebook. Goed dat je hem ook hier plaatst. Een glazen huis met gordijnen zou misschien mooi zijn. En die gordijnen net zover openschuiven als jij wil. Op enkel die momenten dat jij dat wil. Niemand anders. Mooi geschreven, Fem!

SIMBA · 2 december 2013 op 14:56

Ik vind dat idee van Nachtzuster wel een goeie! Een glazen huis met gordijnen. Die verdomde eenzaamheid….we wonen met z’n allen op een kluitje maar uiteindelijk voel je je op bepaalde momenten toch gewoon alleen. Ik kan het niet zo mooi opschrijven als arta maar je bent vaak in mijn gedachten en altijd in mijn hart!

Sagita · 2 december 2013 op 22:25

Lieve Fem je bent in pijn! :heart:

arta · 3 december 2013 op 12:27

Je hoeft je nergens voor te verantwoorden, Fem.
Het wordt tijd dat je afstand neemt van schuldgevoelens en ‘wat zullen de mensen denken’.
Schijt aan de wereld.
Jij bent belangrijk en baas over jouw eigen beslissingen.
Als mensen daar geen respect voor hebben, zegt dat meer over hen, dan over jou.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder