Heerlijk zit ik voor het raam achter mijn p.c. Als ik naar buiten kijk zie ik af en toe een auto langsrijden. De ene gehaaste, de andere sloom alsof de bestuurder de eindstop van zijn autoritje nog niet weet. Voor het huis staat een boom, deels verlicht door een lamp. Het geeft de boom karakter. Aan de overkant brand in nog maar twee huizen licht. Ik vraag me stiekem af wat zich achter die ramen bevindt. Een jong stel die gezellig films aan het kijken zijn onder het genot van een glaasje wijn, een professor die nog wat boeken aan het doornemen is, of een oude dame of heer die langzaam zijn of haar dagen aan het aftellen is. Op mijn bureau staat een glas spa en ligt een zak doritos. Af en toe neem ik een slokje of neem ik een chipsje. Ook ligt er op mijn bureau bladmuziek. Bekende componisten, Mozart, Fauré en Händel. Ik besluit Water Music van Händel op te zetten. Langzaam dringen de tonen tot me door. Dizzy wordt ik ervan. Zoveel gedachtes in mijn hoofd en tonen die als heldere klanken mijn hersenen strelen. Een spinnetje loopt over mijn beeldscherm. Indrukwekkend beestje. Ik vraag me af hoe hij in huis is gekomen. Wat zou het mooi zijn om zijn klein beestje te zijn, overal te kunnen komen en de ganser dag webben te spinnen. Nog liever zou ik een vlinder zijn. Prachtige dieren zijn dat. Ze hebben een mooi karakter voor mijn gevoel, vriendelijk en lief, zoals ik zou willen zijn. Mijn voorbeeld. Wanneer ik zomers buiten zit strijkt er zo af en toe een vlinder op mij neer, waarop ik even glimlach en denk: “Wat is de wereld toch mooi!” Maar zelf ben ik niet meer dan een mens. Een mens zonder doel. Achter mijn talenten ben ik gekomen, maar of ik ze in de realiteit kan toepassen is de vraag. Ik zou eerst gelukkig moeten zijn om echt het gevoel te hebben dat ik leef. Ik voel me een onderdeel van de massa waarin geen verschil zit. Ik ben niet mooi, niet slim. Ik ben niet bijzonder, maar wel een individu. Ik wil wat bereiken. Het liefst vannacht nog, maar tot nog toe kom ik niet verder dan het schrijven van een column.
Twee bloemen staan in aparte vazen voor het raam. Ooit heb ik zulke bloemen een keer nagetekend voor biologie, maar op de naam kan ik niet meer komen. Een witte kelk aan de bovenkant, gevolgd door een lange groene steel. Ze staan daar naast elkaar als tweelingbroeders. Intense aantrekkingskracht op elkaar. Ze zullen nooit uitbloeien. Nooit uitbloeien in mijn hart. Het gevoel om iemand te hebben waar je niet zonder mee kan. Nooit zal ik het in mijn hoofd halen om een van de bloemen weg te halen. Ik weet hoe pijn het doet. In het raam zie ik mijn weerspiegeling. Een klein gezichtje met inmiddels betraande rode ogen. Even strijk ik met mijn hand langs mijn gezicht. Even schiet me iets te binnen. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Buiten begint de lucht een beetje rood te kleuren. Het wordt dag. Een nieuwe dag, doelloos vol van pijn en verdriet. Ooit zal er een dag aanbreken dat ik geen pijn en verdriet meer heb. Dan kleurt de hemel niet rood van het bloed, maar geel van de vreugde.
11 reacties
Suus · 23 februari 2004 op 18:42
Aronskelk….
Weet je, ik weet even niet zo goed meer hoe ik op jouw columns moet reageren. Vind het moeilijk om te zien dat je pijn hebt, je columns zijn een noodkreet. Maar, waarom zoek je dan geen hulp? Ik spreek even in de wij-vorm mede columnx-ers, maar denk niet dat wij je kunnen helpen. Het is heel goed dat je je dingen met ons deelt. Maar, sta voor jezelf op en zoek hulp. Doe er iets mee!!! Het leven kan zo mooi zijn, probeer op zoek te gaan naar die mooiheid maar vooral om hem te vinden. Misschien moet je door dalen maar zoals ik al eerder schreef, je kunt pas pieken als je de dalen kent. Succes, wens je echt sterkte.
Eftee · 23 februari 2004 op 19:25
Je schrijft hartstikke goed en ik hoop dat je columns compleet verzonnen zijn. Maar net als Suus, krijg ik het ook een beetje benauwd als ik ze lees. Dan denk ik: “Meisje, meisje, wat is er toch met je gebeurd of gebeurd er nu met je, dat je zo’n verdriet hebt?”
Als het echt is, waar je over schrijft, ga dan eens met je huisarts praten. Die kan, zonder dat je ouders, broers of zusters het moeten weten, zorgen dat je met iemand kan praten die je verder helpt. Denk niet meteen dat dat gek is, want er zijn hordes mensen die dat doen.
Door het van je af te schrijven, ben je wel al heel goed bezig, maar het is geen oplossing. Keihard gezegd: Niemand kan je gerichte hulp geven, zolang je dat zelf niet aangeeft.
Pubertijd kan rare dingen met je doen, maar ik heb toch sterk het gevoel dat er bij jou meer aan de hand is.
Schrijf alsjeblieft verder, want het zijn pareltjes.
Hier van mij een stevige, virtuele arm om je schouders. Blijf de mooie dingen zien! Je bent goed zoals je bent.
Mosje · 23 februari 2004 op 20:38
Er schuilt in jou een verhalenvertellerstalent.
En ik vermoed dat de verhalen maar zeer ten dele verzonnen zijn, of misschien wel helemaal niet.
En daarom denk ik dat je de reacties van suus en eftee nog maar eens goed moet lezen.
pepe · 23 februari 2004 op 20:51
[quote]Ik wil wat bereiken. Het liefst vannacht nog, maar tot nog toe kom ik niet verder dan het schrijven van een column.[/quote]
En hier in ligt een kracht, je schrijft met veel gevoel.
En ik ben het met bovenschrijvende eens, dit kan je niet alleen oplossen. Maar ik denk juist door hier te schrijven het jou wel oplucht en dat is goed!!
Mooi geschreven column!! Klasse
Ma3anne · 23 februari 2004 op 21:22
Goed geschreven, maar inderdaad triest. Van Handel word je ook niet bepaald vrolijker op zo’n moment, denk ik.
Je bent WEL bijzonder. Je schrijft bijzonder mooi. Fijn, dat je die uitlaatklep in elk geval hebt.
Mijn gevoel zegt, dat je veel talenten hebt… en hoe meer talenten hoe langer het duurt tot alles tot volle wasdom komt. Neem rustig je tijd. Je komt er wel!
Ik denk dat jij die vlinder bent… maar nog in je coconnetje zit…
Yoyogro · 23 februari 2004 op 22:38
[quote]Dan denk ik: “Meisje, meisje, wat is er toch met je gebeurd of gebeurd er nu met je, dat je zo’n verdriet hebt?[/quote]
Dat lijkt me toch vrij duidelijk. Kijk maar naar die twee bloemen in die vaas. Ze heeft LUDUVUDUH!!!!!!
Yo
[url=http://www.yorienvandenhombergh.nl]Schrijven is schrap///[/url]
Loedertje · 23 februari 2004 op 23:18
Meid,
Ik vind jouw column superbijzonder! Je column is een afspiegeling van jou, dat maakt jou dus ook superbijzonder!
Ik houd wel van de columns waar schrijvers gewoon alles opschrijven wat ze denken! En dat heb jij voortreffelijk gedaan.
Ik ga je niet bemoedigend toespreken, want volgens mij bezit jij genoeg kracht om jezelf weer uit deze dip te helpen.
Doei, Loedertje XXX
Kees Schilder · 24 februari 2004 op 08:40
Ik ken alleen je talent voor schrijven.Daar is niets mis mee.Maar hulp zoeken lijkt mij geen overbodige luxe.Sterkte!
FrancisM · 24 februari 2004 op 10:37
Beste AliesV
Eenzaamheid is de moordendste ziekte van Nederland en het gekke is dat er niet veel mensen zijn die je kunnen helpen. Zelf heb ik ook een aantal dalen (lees afgronden) gehad in mijn leven en de mensen zijn altijd zo lekker snel met hun oplossingen. Op het moment dat je dit beleeft is er voor jou niets ergers en ben je van God verlaten. Bij mij hielp het om alles weer van de grond afaan op te bouwen. Weer blij zijn met een kop koffie of gewoon gigantisch lekker voor jezelf gaan koken. Het begint met van jezelf te houden, jezef een beetje verwennen, want vergeet niet dat je voor jezelf de belangrijkste persoon op deze wereld bent. (En voor en ander de minst belangrijke)
Ga iets doen waar je plezier in hebt, of goed in bent. Gun het jezelf. Ga vooral niet naar een geitenwollensokkenbreier die het zo goed weet, want hij weet het niet als hij het zelf niet meegemaakt heeft.
AliesV sta op en ga iets leuks doen. Als je zo’n column kunt schrijven dan kun je ook de scherven bij elkaar vegen en verder gaan. JE MOET.
Groet,
FrancisM
Yoyogro · 24 februari 2004 op 20:07
[quote]Het begint met van jezelf te houden, jezef een beetje verwennen, want vergeet niet dat je voor jezelf de belangrijkste persoon op deze wereld bent. (En voor en ander de minst belangrijke)[/quote]
…. het lijkt hier waarachtig wel een therapeutische gemeenschap of een zelfhulpgroep, zeg. Het gaat hier toch om columns?
Groet,
Yo
[url=http://www.yorienvandenhombergh.nl]Schrijven is schrap///[/url]
archangel · 25 februari 2004 op 15:58
[quote]…. het lijkt hier waarachtig wel een therapeutische gemeenschap of een zelfhulpgroep, zeg. Het gaat hier toch om columns?[/quote]
Ja, het gaat om columns, en daar mag op gereageerd worden (zoals ook jij doet), dus wat is er mis mee als dit meisje door de lezers van haar column een hart onder de riem gestoken wordt? Ik vind dat je een beetje doet alsof je precies weet wat haar drijft, en dat ze zich aanstelt (zie ook je eerdere reactie), en eerlijk gezegd denk ik dat je niet zo snel moet oordelen…