Telefoon. Ik zag op mijn schermpje het telefoonnummer van Peter verschijnen. Dus gewoontegetrouw riep ik: “Ha, daar is de grijze, eh, ik bedoel asblonde intellectueel. Hoe is het met de dikke homo?” Maar het was Peter niet. Marjo aan de lijn. “Het gaat niet goed met Peter… Hij is vannacht overleden.” Na een leven vol drank en straatvrees raapte Peter zichzelf een dikke tien jaar geleden bij elkaar. Geen druppel drank meer, en eropuit, stukje bij beetje. Letterlijk eerst tot de hoek van de straat. Later pas een stukje verder. En daar leerde ik hem kennen. Café Krull. Daar hebben we heel wat afgedronken. Ik koffie, hij Rivella. En voorzichtig een paar haltes met de tram. Later ook per spoor. Peter en ik zijn heel wat op en neer gereden naar Haarlem. Dat was in de tijd dat LOVERS-rail met bijna uitgestorven treinen tussen Amsterdam en Haarlem heen en weer reed. Broodje paardenworst halen in ‘Café de Paris’, en even langs de plaatselijke modelbouwzaak. Peters grofgebekte maar droge humor maakte die reizen tot heel plezierige uitstapjes.

Die waren sowieso geweldig, die bulderende grappen van Peter. Over van alles. Geen onderwerp werd gemeden. Echt niets bleef gevrijwaard van Peters harde humor. Op 10 april werd de bardame van Duitse komaf altijd uitbundig gepest met de geboortedag van Adolf Hitler, grappen over Rooms Nederzweedse Kerk waren niet van de lucht, en het nieuws op tv en in de krant werd grondig op de hak genomen. En in het zonnetje op een terras aan de Eerste van der Helststraat zaten de kleine dikke Peter en de lange dunne Driek bijna dagelijks audiëntie te houden, zo leek het wel. Een komen en gaan van leuke mensen uit de buurt. Peter was een publiekstrekker eerste klas.

En uiteindelijk lukte het hem, zijn angsten te overwinnen. Motorrijbewijs gehaald. Eropuit. Patatje halen in Den Helder. Even naar Vlissingen. Rondje IJsselmeer. Het is hem niet aan komen waaien, maar toch is het hem gelukt, wat van zijn leven te maken.

Hij was er altijd voor mij. Bij hem thuis hebben we heel wat liters stevige Peter-soep verorberd. En had ik weer een kutdag, om wat voor reden ook, zijn deur stond altijd open. Als mijn hart was gebroken, kon ik bij hem bulderend mijn tranen uitstorten.. Als ik weer eens enge berichten te horen kreeg van artsen stelde hij me voorzover dat mogelijk was gerust. Wat mij ook dwars zat: bij Peter kon ik terecht. De oude, wijze Peter verstond als geen ander de kunst, mij tegelijk streng en troostend toe te spreken. Hij heeft mij vooral de ogen geopend over mijn verlangen, altijd en eeuwig maar aardig gevonden te willen worden. ‘Driek van Asisi’ noemde hij me dan. En ik héb wat grappen te verduren gekregen. Over de vrolijke huppelmuziek die mijn radioprogramma’s ontsierde. Over, wat hij noemde, mijn mislukte pogingen om de treinen in Nederland wat beter op tijd te laten rijden… En Peter durfde ook zijn zorgen aan mij toe te vertrouwen: over zijn bezorgdheid over het wel en wee van zijn dierbaren, over zijn onvermogen, iets met een vrouw aan te gaan…

En Peter werd een held in het gebruik van Photoshop. Het gestileerde Driek Oplopers-plaatje dat mijn columns siert is van zijn hand. Vakwerk. Peter was het trouwens lang niet altijd eens met wat ik schreef. In tegendeel, hij vond het maar schelderig, gelijkhebberig en schreeuwerig. Peter maakte duidelijk onderscheid tussen geintjes aan de borreltafel en de vereiste terughoudendheid met wat je opschrijft.

Ik ben blij, dat ook mijn lieve Trudy Peter nog heeft gekend, al was het veel te kort. We zagen hem toen veel te weinig; meestal waren we bij Trudy thuis in Rotterdam. Gelukkig had Peter wel ja gezegd op onze vraag, of hij mijn getuige wilde zijn op ons voorgenomen huwelijk. Het heeft niet zover mogen komen. Op de kop af een jaar geleden overleed hij. Zomaar een Amsterdammer. Maar voor velen de leukste man van de wereld: Peter Kroon. Mijn beste vriend ooit. Dankjewel voor alles, Peter.

http://rikusspithorst.hyves.nl/album/21325150/Vrienden/kZ0u3l0a/fotos/208535003/0/TFrH/


DriekOplopers

Driek Oplopers is het pseudoniem van veelschrijver Rikus Spithorst. Rikus is actief als voorzitter en woordvoerder van de Maatschappij Voor Beter OV en is hoofdredacteur bij stevigestukkies.nl

11 reacties

Anne · 15 januari 2009 op 08:43

Mooi eerbetoon. Gecondoleerd.

doemaar88 · 15 januari 2009 op 08:54

Heel mooi geschreven, Driek. Ik had ‘m al gelezen op Hyves, en hier gewoon een keertje…

Sterkte met het verlies van die bijzondere man!

Liefs, doemaar

Mien · 15 januari 2009 op 09:00

Friends for all time and keep the memories.
Mooi eerbetoon aan je maatje.
De dikke is niets zonder de dunne en viceversa.

Mien

Ma3anne · 15 januari 2009 op 09:46

De gevoelige Driek lees ik minstens zo graag als de felle.

Mooi eerbetoon aan je vriend. Sterkte.

HKVH · 15 januari 2009 op 13:39

Mooi eerbetoon,

Alleen klein puntje van kritiek het is 20 april en niet 10. Maar verder mooi geschreven.

klapdoos · 15 januari 2009 op 13:45

Mooi geschreven Driek, mooi eerbetoon aan je vriend.
groet van leny

Kotsveulen · 15 januari 2009 op 14:02

Prachtig, Driek, je zou het zo op een begrafenis voor kunnen lezen als afscheidsspeech. Op het eind kreeg ik er kippenvel van.
Mooi ook om te horen dat iemand na een leven met zoveel misère het toch in zichzelf vindt om te denken ‘en nu ga ik het anders doen’ en het ook anders gáát doen.

Waar ik wel benieuwd naar ben, waarom publiceer je het pas een jaar na z’n dood? Ik kreeg bij het lezen het idee dat het vrij vers was namelijk.

En het is Assisi. 😉

Dees · 15 januari 2009 op 14:06

Mooi portret… Ook van de vriendschap.

Neuskleuter · 15 januari 2009 op 17:33

Erg mooi. Een vleugje humor, een vleugje kritiek, een vleugje telefoon. Er klinkt een hele mooie, goede vriendschap door. Jammer dat het voorbij is, maar met heel veel gevoel geschreven.

Fem · 16 januari 2009 op 09:24

Erg mooi, erg gevoelig, erg emotioneel… :wave:

Prlwytskovsky · 16 januari 2009 op 23:23

Zulke goede vriendschappen zijn zeldzaam mooi en net zo moeilijk te vinden als een speld in een hooiberg.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder