Althans zeggen ze. Maar wat gebeurt er als we alle aangeleerde sociale vaardigheden, alle vormelijkheden en alle leugentjes om bestwil overboord gooien? Worden we daar met zijn allen gelukkiger van of wordt ons leven een lange lijdensweg? Ik vraag me af hoelang vriendschap duurt als jouw volslanke, altijd over haar figuur zeurende, overal zoetjes mee naartoe slepende vriendin, voor de zoveelste keer vraagt of jij haar dik vindt en jij zonder verfraaiingen naar alle eerlijkheid gewoon met ja antwoordt. Wat als je tegen je altijd naar zweet stinkende collega grapt “volgens mij heb jij je vandaag enorm uitgesloofd, je deodorant is namelijk al helemaal uitgewerkt”. Of een tandenborstel als hint in het pennenbakje van die altijd uit z’n mond stinkende collega. Wordt de werksfeer ook niet bepaald leuker op.

Iedereen liegt diverse malen per dag. Jij niet? Jij wel! Elke dag gebruiken we leugentjes om bestwil, verdoezelen we de waarheid, laten we feiten weg of maken we de werkelijkheid mooier dan die is. Maar geen zorgen, driekwart van alle onwaarheden bestaat uit dit soort “sociale leugens” en is geaccepteerd. Onze maatschappij draait erop. We zouden anders met iedereen ruzie maken en geen relaties meer kunnen onderhouden.

Neem bijvoorbeeld zo’n “oergezellige” tupperwareparty. Niemand wil het toch op zijn geweten hebben dat de gastvrouw van de avond haar geschenkje of immense korting misloopt. Met als gevolg dat je na afloop zwaar beladen met alweer 20 onverwoestbare diepvriesschaaltjes én een nieuwe tupperware-afspraak in je agenda huiswaarts keert. Of een avondje video kijken bij vrienden. Een ellenlange vakantiefilm, een trouwfilm (mét taartsnijden, het stukje van de voetbalclub en de onvermijdelijke polonaise), of een babyfilm met slechts een hoofdrolspeler. Toch wijst niemand zo’n uitnodiging af. En wie blijft zitten bij een staande ovatie, ook al was de voorstelling niet naar verwachting? Nog nooit feiten aangedikt tijdens een sollicitatiegesprek? Om die grap van jouw leidinggevende lach je toch ook uit pure beleefdheid. En wat te denken van: “tuurlijk komt het uit”, “wat een attent cadeau”, “het gaat mij om het innerlijk”, “het staat je prachtig” en “het formaat doet er niet toe”.

Om goed met elkaar te kunnen omgaan, is een zekere mate van bedrog nodig. Misschien geen plezierige conclusie voor mensen die hoge morele waarden hebben, maar het is wel de realiteit. Soms moet je de waarheid verzwijgen, verfraaien of anders inpakken. Dat zijn nu eenmaal de regels voor een fatsoenlijk sociaal leven.


12 reacties

Kees Schilder · 5 mei 2004 op 08:27

Confrontrerende column. Het gebeurt wel zoals jij beweert.Of het regel zou moeten zijn,vraag ik mij af.

Mosje · 5 mei 2004 op 11:05

Goede column, sluit naadloos aan bij de vorige over “nooit bekennen”.

Tsja, “goede column” schreef ik zojuist. Maarre, meende ik dat nou? Of wilde ik weer eens sociaal wezen?
😛

PS. Bestaan Tupperwareparties dan nog?

Ma3anne · 5 mei 2004 op 12:14

Als we niet eens kunnen definiëren wat DE waarheid is, hoe definieer je dan DE leugen? De waarheid is altijd gekleurd door de persoon die haar meent in pacht te hebben…

In het sociale contact spelen zaken als tact, inlevingsvermogen en zwijgen-op-zijn-tijd ook een rol, dacht ik. En die zorgen er wel eens voor dat je een ander niet onmiddellijk je eigen mening in de maag splitst… Dat zou je liegen of bedrog kunnen noemen, maar of dat zo is?

Leuk onderwerp, al ben ik het niet helemaal met je eens. Heb met plezier deze column gelezen.

deZwarteRidder · 5 mei 2004 op 12:48

een waar gegeven…en dan lieg ik niet

Clueless · 5 mei 2004 op 13:15

Helemaal goed, deze column! Ben het niet alleen met je eens, maar hij zit nog goed in elkaar ook! Toevallig dat ik net twee columns achter elkaar lees over ‘witte’ leugentjes. Kan me in deze helemaal vinden.

Irma · 5 mei 2004 op 14:41

Ja ja, de confrontatie met jezelf!
In een column uiteengezet! Well done.

Na het lezen ervan heb ik besloten in mijn volgende leven als hond terug te komen 😉

Mosje · 5 mei 2004 op 17:58

[quote]Na het lezen ervan heb ik besloten in mijn volgende leven als hond terug te komen.[/quote]Kan er haast niet op wachten. 😉

Shitonya · 5 mei 2004 op 18:30

Kan niets anders zeggen dan dat ik het er helemaal mee eens ben…en daarom ook een hele goeie column!

Dees · 5 mei 2004 op 19:14

In Amerika hebben ze het in de eed opgenomen, the whole truth. Maar voor mij is liegen een stap verder. Een stuk gedachte verzwijgen is niet hetzelfde als liegen en / of bedriegen.

Wel genoten van je column trouwens…

Irma · 5 mei 2004 op 19:38

Mosje, mag ik voorzichtig de conclusie trekken dat ik dan als hond bij jou mag wonen?

😛

Louise · 6 mei 2004 op 10:05

Goed geschreven column; je wisselt de feiten af met herkenbare voorbeelden en komt tot een conclusie.

Ik vind een diplomatieke benadering ook niets met bedrog te maken hebben en alles met een sociaal leven. Het is ook niet altijd nodig om bij alles en iedereen je mening meteen op tafel te gooien. Zou wel heel vermoeiend zijn en ik vraag me af wat je ermee bereikt.

Veel leuker is om erover te schrijven; het levert vaak de mooiste stukjes op, toch?

viking · 6 mei 2004 op 10:26

Bij het lezen van je op één na laatste alinea ging mij een licht op: nu snap ik waarom veel mensen mij lomp en bot vinden! Het is dus niet mijn directheid die mij soms parten speelt maar mij weigering de hele dag door te liegen…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder