Eerste afslag

Ik lieg als ik zeg dat het goed met me gaat…
Lichamelijk is alles oke, maar in mijn hoofd…
Als je heel goed kijkt, kijk maar eens door dit gaatje.
Zie je hem lopen, zie je hem?
Hij begrijpt de wereld niet.
Hij is altijd maar op zoek, naar een uitweg.
Hij gaat nu nog mee met de stroom mee, rechtdoor.
Wachtend op de eerste afslag, die die meteen nemen zal. Want als er zich een kans voordoet, dat hij de dagelijkse sleur kan ontwijken,
dan zal hij die nemen. Dat weet ik zeker. Want van dagelijkse sleur moet
hij niets hebben. En de dagelijkse sleur niets van hem.
Het word wel eens tegen hem gezecht “jij bent een rare”
“je moet cabaratier worden” “excentriekeling”.
Dan voelt hij zich goed en glundert hij vol trots.
Dan zit hij weer even in zijn roes die er elke maandagochtend
weer keihard word uitgeslagen. Zie je het? Hij kan wel janken.

Het weekend is een paradijs voor hem. Als hij geld heeft tenminste…
Dan kan hij de sleur even opzij zetten, zich verdiepen in zaken die die
belangrijker vind. Sex, drugs and rock and roll. Dat heeft hij zo een paar jaar
weten vol te houden.
Maar nu vind hij het wel genoeg. Nu staat hij op knappen. Er moet iets gebeuren. Nu.
Zie je hem staan. 18 jaar oud. Waar blijft die afslag nou?
Maar dat de afslag komt dat weet hij zeker en dat stelt hem weer gerust.
Nu is het wachten op iemand die hem meeneemt in de wereld die artestiek heet.
Of moet hij het zelf doen? Als ik het zelf moet doen moet ik wel wachten op iemand
die mij ondekt. Toch?

Kijk, zie je het. Hij staat op, pakt de viltstift van de tafel en schrijft met
de tranen in zijn ogen “Het grootste terreur is de dagelijkse sleur” op de muur
van zijn net gehuurde flatje. Op de achtergrond zingt Ramses Shaffy hem moed in.

We zullen doorgaan
En doorgaan zullen we…….