Mijn eerste auto was een Renault 5. In de kleur groen. Wat was ik blij met dat autootje. Mijn allereerste eigen auto. Helemaal gelukkig. Natuurlijk, het was een oudje, mijn maatje en ik waren nog niet zo lang samen en hij was net voor zichzelf begonnen. Heel veel geld voor vervoermiddelen hadden we dus niet. Maar toch, het gevoel van vrijheid dat veroorzaakt wordt door een eigen auto, dat was onbetaalbaar. En dat het geen chique Mercedes was, dat deed helemaal niet ter zake.
Uiteindelijk heb ik altijd een zwak gehad (en gehouden) voor kleine auto’s. Misschien dat dat komt vanuit mijn kindertijd. Ik weet nog heel vaag dat mijn vader een Fiat 600 had, maar de beste ervaringen heb ik toch wel aan de Simca 1000’s die mijn vader reed. Hij had ze in soorten en maten. Ik weet nog dat hij een lichtblauwe had gekocht. Splinternieuw. Uiteindelijk heeft hij die na zes maanden teruggebracht naar de dealer omdat er toen al roestgaten in vielen. Heel erg betrouwbaar waren die kleine Fransmannen toen niet. En toch reed mijn vader overal heen. Hij ging zelfs met zijn broer op vakantie naar Frankrijk. Nu denk ik, dat hij dat durfde, met zo’n technisch wanproduct zo ver rijden. En mijn vader zelf had ook niet veel verstand van techniek. Verder dan de motorkap openen en aan wat palletjes draaien kwam hij niet. Toch bijzonder dat hij daar wel steeds mee weg kwam, ik kan me niet herinneren dat we ooit echt ergens gestrand zijn.
Ach, qua kwaliteit was mijn eigen Renault 5 niet veel beter. De techniek was toen nog zo mechanisch dat repareren niet veel om het lijf had. Wat mijn wagentje echt de das om deed, was de dag dat mijn maatje hem ging wassen. Daar ben ik dan weer niet zo’n ster in en hij had besloten dat het toch wel een keer tijd was. Nu is mijn maatje nogal van de secure tak dus als hij daar dan aan begint, wordt alles binnenste buiten gekeerd. Zo ook de matten van de arme Renault. Mijn maatje vond dat die ook wel een schoonmaakbeurt nodig hadden. Hij trok de, toen nog, kokosmatten bij de voorstoelen vandaan, keek, en keek nog eens een keer. Want dat hoorde toch niet, dat je door de auto heen de straat kon zien?
Ach, arm karretje, de bodem was niet meer in een heel goede staat. Zelfs een plaatje er op lassen, wat toen nog wel eens werd gedaan, was niet meer de moeite. Mijn maatje kocht een nieuwe auto voor me. Gelukkig ook een kleintje.
Heel af en toe kom je nog wel eens een Renaultje 5 tegen. Een Simca 1000 is tegenwoordig niet meer te betalen. Er kan toch niks op tegen nostalgie.
0 reacties