Eeuwig leven

Een paar weken geleden, het was op een vrijdagmiddag, was ik thuis. Ik weet niet waarom, maar opeens probeerde ik me voor te stellen hoe het leven zou moeten zijn als je ‘eeuwig zou leven’. Mijn gedachte dwarrelde weg omdat ik er niet écht bij stil stond. Tot ik die avond naar Leòn van der Zanden ging. Ik luisterde met open mond naar zijn verhaal: ‘stel je voor dat je eeuwig zou leven. Dan zou ik keivaak bungeejumpen zonder touw’ en zo noemde hij nog meer voorbeelden op. Buiten het feit dat ik erom moest lachen, stond ik echt perplex. Cabaretiërs spreken op een grappige manier uit wat ik denk, precies wat ik zo geweldig vind aan cabaret.
Een paar dagen later zette ik het liedje op Guido’s hyves aan. Ik had dat nummer al vaker geluisterd op zijn DVD, maar nooit echt stilgestaan bij zijn tekst. Ik schrok toen ik de eerste zin hoorde: ‘Al zou ik eeuwig leven, ik pluk nog steeds de dag’. Hoe kan dat nou? Denkt iedere cabaretiër daarover na? Of denkt ieder mens daar gewoon over na, alleen spreken cabaretiërs het uit?
Omdat ik daar nu vaker of nadenk, ben ik tot de conclusie gekomen dat de dood nodig is om orde in het leven te houden.
Wat lijkt het me vreselijk als ik nooit zou doodgaan. Ik zou geen fut in m’n leven hebben met het vooruitzicht dat ik heel m’n leven zou moeten werken. Dat ik altijd maar zou blijven zoals ik nu ben.. Zonder de dood als ‘doel’ zou ik denk ik niet zo kunnen genieten/leven zoals ik nu doe. Hoe raar het ook klinkt, want het lijkt me vreselijk om dood te gaan. Ik kan niet weten wat er gebeurd als je dood gaat. Misschien wil ik het ook wel niet weten.. Ik weet ook niet waar ik zelf in geloof, ligt dat aan de pubertijd? Moet ik nog vinden waar ik in geloof? Of kom ik daar gewoon nooit achter..?
Reïncarnatie, lijkt me prachtig om in te geloven. Alleen ben ik nu al geobserdeerd als ik in Breda loop, zoek-zoek Guido Weijers. Stel dat er een naaste gereïncarneerd zou zijn; dan word ik helemaal gek, denk ik. Overal zoeken naar diegene? Of doe ik dat dan niet meer. Is dat soms ook pubergedrag..?
De Hemel, heerlijk lijkt me het om daar naartoe te kunnen. Op een wolkje toekijken hoe iedereen rouwt. -Brr- Ik heb jarenlang in een kerkkoor gezeten, waardoor ik dus vele kerkmissen heb meegemaakt. Maar geloof ik eigenlijk wel in God? Soms weet ik het niet hoor. Ik wíl het wel geloven, maar of ik het echt doe? Ik zal er met de tijd wel achter komen, hoop en denk ik. God is iemand waar je in moet geloven, waar je kracht uit haalt alleen als je erin geloofd. Ik denk niet dat ik er helemaal in geloof. Hoop is niet hetgene wat me helpt om erin te geloven..
Geesten, iets waar ik liever niet aan denk. Ik vind het vreselijk om te bedenken dat er mensen rond me heen zweven. Nee, sorry. Ik hoop dat CHAR ongelijk heeft.
Waar iederen ooit naartoe gaat, ik weet het niet. Ik hoop alleen wel dat we elkaar ooit nog terug kunnen zien. Een soort reünie. Bijkletsen, wat drinken, terugblikken. Een soort 7e hemel.

Ik keek altijd met veel emotie naar het programma ‘Over mijn lijk’, dat op BNN werd uitgezonden. Patrick volgde verschillende ongeneeslijk zieke mensen. Wat een energie die mensen nog in het leven hebben, doordat ze weten dat ze doodgaan. Ze willen er alles uithalen wat erin zit, alleen jammer dat ze dat pas ná het slechte nieuws zijn gaan doen. Erg mooi vond ik een zin die iemand zij op een feestje. Patrick vroeg wat hij vierde, waarop hij antwoordde: ‘Ik vier dat ik leef’.
Dat is wat we allemaal moeten doen: Leven en dat vieren.