Een lange rijzige gestalte, grijs haar en simpel gestoken in spijkerbroek en shirt. De zaal is stil.
Een tip van de sluier.
Het land van Maas en Waal.
Zijn stem heeft nog niets aan kracht ingeboet.
Geboren in 1944 en nog geen kaal plekje. Je zou het niet zeggen. Of kent hij het geheim van de eeuwige jeugd? Vanaf de jaren zestig is hij al actief. Vaak succesvol en soms niet. Vaak toerend en soms ook niet. Hij is de man van de gitaar en de ogenschijnlijk simpele liedjes van Lennaert Nijgh. Nu staat er achter hem een band van formaat.
Jan Hendriks.
Jan de Hont.
Ernst Jansz.
Zomaar wat namen.
Het simpele hoempapa geluid is er vanavond niet. Nou ja, soms even wel. Maar veel nummers zijn in een weergaloos nieuw jasje gestoken. Een violiste steelt de show. En de rijzige man zingt en overheerst met een simpel gemak.
Ik ben niet van zijn generatie. Te jong. Maar elke nummer ken ik, en wie niet eigenlijk. En daarom ben ik er vanavond. Toen hij blowde en de wierook aanstak lag ik in de wieg. En als ik ouder zou zijn dan was de flower power vast aan mijn dorp voorbij gegaan. Later pas leerde ik zijn nummers kennen. De man en zijn gitaar bracht mij in vervoering. En vanavond weer.
Maar nu is het niet alleen de man en zijn gitaar die de show steelt. De muzikale arrangementen op de oude beroemde nummers brengen een zevende hemel in het theater. Zwevend gaat het publiek mee op een muzikale reis door heden en zeker ook het verleden. Tien minuten van mijn huis, en twee uur lang ben ik even niet op aarde. Zachtjes mompel ik de nummers mee. Ik ken ze bijna allemaal. Hoe vaak heb ik niet met een gitaar voor de spiegel gestaan, net doen alsof. Soms ook met een tennisracket.
Zijn LP op de speler en maar oefenen.
Maar ik kan niet zingen, laat staan gitaarspelen. Ik ben geen artiest. Alleen een luisteraar.
Het eindigt zoals het vroeger was.
De man en zijn gitaar, alleen op het grote toneel.
Verdronken vlinder.
Testament.
Ik kan alleen luisteren en ademloos toekijken. En met mij honderden mensen. Al veertig jaar de zalen platspelend. Eeuwige jeugd.
Hij heeft dat.
Boudewijn hij was groots.
17 reacties
Mosje · 3 juli 2005 op 20:25
Heb onlangs die voorstelling van hem op tv gezien (als dat tenminste degene was die je bedoelt)
Inderdaad prachtig.[quote]en nog geen kaal plekje[/quote]Meende toch wel iets van kaalheid te bespeuren hoor. Maar doet er absolut niet toe.
champagne · 3 juli 2005 op 21:02
Ik krijg kippevel van jouw column Fred. Deels door wat je neerschreef en zo prachtig schetste, deels omdat het me deed denken aan het liedje ‘Avond’.
Het werd onlangs door een vriendin van me uitgekozen om te draaien op de begrafenis van haar man. Nooit zal ik dat nummer nog kunnen horen zonder het daarmee te associeren.Ik krijg kippevel bij het refrein…
Troy · 3 juli 2005 op 21:38
Prachtig weer. Juist door de eenvoud en de bijna introverte benadering weet je de emotie op te wekken…
Grt Troy
KawaSutra · 3 juli 2005 op 21:44
[quote]Boudewijn hij was groots. [/quote]
Ben het helemaal met je eens. Ik zou er alleen ‘is’ van maken. Deze man is niet klein te krijgen. Het is een tijdperk dat voor ons nooit afgesloten wordt.
Ik zie vaak artiesten uit mijn jeugd weer spelen alsof het een lieve lust is, tegelijkertijd ervaar ik een zekere treurnis; deze mensen worden nu dus echt ouder, net als ik.
Idolen zouden altijd jong moeten blijven zodat je je daar altijd mee kunt blijven identificeren. Dat geeft je het gevoel van eeuwige jeugd. 🙂
pepe · 3 juli 2005 op 22:03
Geweldig mooi Fred.
Ook ik ben te jong, maar vind nog steeds zijn liedjes geweldig mooi.
Stilletjes hoop ik dat een van onze zoons eens zijn liedjes speelt op zijn gitaar 😛
Wright · 3 juli 2005 op 22:28
[quote]Hij is de man van de gitaar en de ogenschijnlijk simpele liedjes van Lennaert Nijgh[/quote]
Inderdaad, ogenschijnlijk.
In werkelijkheid de beste Nederlandse tekstschrijver die we ooit hebben gekend..
Een mooie beschrijving van een indrukwekkende avond.
WritersBlocq · 3 juli 2005 op 23:11
[quote]Vaak succesvol en soms niet. Vaak toerend en soms ook niet.[/quote]
Ik dacht even dat je het over Kawa had, maar gelukkig is hij nog.
Mooie column, hoewel het mij ontgaat wie hij is (of was, maar nog steeds is), tijd om te surfen zodra ik tijd heb. Jouw column prikkelt mij om het onderliggende boven te krijgen, dus heb ik weer huiswerk. Groetje, Pauline.
Li · 3 juli 2005 op 23:16
Jij had kaarten! Bofkont die je er bent want ze waren supersnel uitverkocht. Mocht Boudewijn weer naar ons ‘dorp’ komen dan lig ik desnoods de hele nacht voor de deur van het theater. Ik wil ook 😀
Maar dankzij jouw column was ik er toch een beetje bij. CD-tje plus wijntje erbij en mijn avond kan niet meer stuk.
Li
sally · 3 juli 2005 op 23:49
Mooi beschreven Fred.
Ik had tien oudere broers/ zussen die Boudewijn regelmatig draaiden.
Dus voor mij ook dierbare herrinnering.
Zou er ook graag heen gaan.
groet
Sally
melady · 4 juli 2005 op 00:08
[quote]Boudewijn hij was groots. [/quote]
Toen DE ROOK OM MIJN HOOFD WAS VERDWENEN, schrok ik, ANNABEL, MEISJE VAN 16, na AL DIE JAREN, BIJ HET RAAM, me deze AVOND bijna een VERDRONKEN VLINDER. Ik las deze BABYLON(ische) zin en kreeg een hoofd als BLEKE LENA en dacht: is de APOCALYPS een feit? Heeft de Groot zijn TESTAMENT ten uitvoer gebracht? BENEDEN ALLE PEIL!
Domicela · 4 juli 2005 op 09:56
Mijn generatie is het ook niet, maar net zoals jij ken ik de liedjes wel. Mooi beschreven.
Ma3anne · 4 juli 2005 op 11:00
Schitterende ode aan een groot artiest die uitstraalt dat de bloemenkinderen van toen leeftijdloos zijn en hun cultuurgoed hebben kunnen behouden, moderniseren en doorgeven…
Ik ben altijd beretrots als ik die ouwe knarren (mijn leeftijdgenoten) op zie treden. Ze vertegenwoordigen een bijzondere generatie. 😛
klungel · 4 juli 2005 op 11:09
Ik moet zeggen dat ik Boudewijn wel kan waarderen. Ik vond deze column iets te langdradig moet ik zeggen. Kan ook aan mij liggen. Iemand zei al tegen mij dat ik misschien een man van weinig woorden ben 🙂
Eddy Kielema · 4 juli 2005 op 13:13
Ik vond Boudewijn de Groot al een ouwe lul toen hij in de jaren ’70 scoorde met ‘hoe sterk is de eenzame fietser’, dus die ‘eeuwige jeugd’ herken ik niet zo in hem. Maar ik heb sowieso niets met ‘kleinkunstpop’. Niettemin vond ik dit een heel aardig eerbetoon.
Louise · 4 juli 2005 op 19:06
de manier waarop je deze column geschreven hebt, vind ik heel bijzonder en mooi.
Dees · 4 juli 2005 op 21:22
Het klinkt als een gebeuren waar ik graag bij had willen zijn. En verrek, dat ben ik nu ook een beetje geweest. Mooi geschreven.
Raindog · 4 juli 2005 op 23:23
Mooi Fred.
Ken niet alles van ‘m (wel het essentiele natuurlijk) en ben zeker ‘a sucker for’ Avond en Eva. ‘De aarde breekt open, ik zie haar lopen….’