Ellende van een ander

De roddelbladen zijn om van te huilen. Hun moddervette titels, flikkerende foto’s en schreeuwerige kleuren brengen allesbehalve sensatie. Vreemd-gaan, bloopers, nieuwe CD, moord en arrestatie: ik vind er geen reet aan. (Al had die CD nog boeiend kunnen zijn als het niet van die Tokiofuckers was geweest.) Uit verveling grijp ik naar een grijs potlood (oorspronkelijk bedoeld om deze “column” te schrijven) en verlos Justin Timberlake van zijn dofheid: de nagels en ogen lichtgrijs, de lippen donker. In zijn linkeroor een metalen ring en een gigantische haarverlenging. Klaar om in een nieuw hok te worden gestoken. Bij die gedachte laat ik mijn hoofd even tot rust komen en maak ik plaats voor gevoel. Heimwee naar mijn eigen hok kwelt mij even en ik denk terug aan de veilige gevangenis die ik ooit uit wanhoop zelf heb gebouwd, en die – toen ik jong was – haast mijn graf werd. Ik luisterde enkel naar mijn omgeving. (Als 14-jarige weet je niet beter, zelfs niet als je zo’n arrogante rotzak bent die drugs snuift en sigaretten rookt – nee wacht – vóóral als je zo’n arrogante rotzak bent die drugs snuift en sigaretten rookt.) Ik ging kapot aan de illusie dat je je zou moeten schamen om eenzaamheid. In een hoek gestampt, speelde ik met dat idee als een kind met vuur. Jaren later maakte ik haast dezelfde fout.
Mijn omgeving snokte mij uit mijn cel – gebrek aan privacy was toen en is nog steeds mode geloof ik – en bombardeerde mij tot intelligent model. Complimenten vlogen om mijn oren en cijfers bevestigden dat ik slimmer was dan eender welke debiel uit mijn klas (waren daar cijfers voor nodig?).
Enfin, ik raasde naar de top en werd nog meer besproken dan de onder-tussen emo-Justin. De schijnroem steeg echter niet naar mijn kop. Verwarring, afschuw en ego overheersten hun vals geluk. Ik stak mijn middelvinger op en brulde dat ze mij met rust moesten laten. Nu zit ik hier alleen op mijn kamer, met een paar roddelbladen, op een dromerige vakantiedag, zonder rinkelende GSM of toeterende MSN.
Ach weet je, ik ben tevreden met die leegte. Ik ging er ooit haast aan ten onder, maar leerde het omarmen als een ware gezel. Een kans. Je kan gedachten herordenen, gevoelens laten rusten, jezelf steunen en vooral beseffen dat je je leven lééft, zonder dat een of andere arrogante rotzak die drugs snuift en sigaretten rookt je komt vertellen dat je manier van leven ronduit kut is.

Uitgerateld gooi ik de Joepie zo’n 5 meter door de kamer en vergeet ik de rotzooi die ik heb gelezen. Volgende keer kuis ik met de ellende van een ander hoogstens mijn gat af. Om die gedachte moet ik hysterisch lachen en ik geniet van mijn eigen humor en op de kop toe corrigeer ik mezelf: ‘Roddelbladen? Sensatie alom!’