En dan ga je zo weg

Met haar waren alle zomerdagen dezelfde, maar daarom niet minder spannend. ’s Middags werd hij wakker in een verlaten huis, zocht in de zakken van een rondslingerende Hillfiger-jeans naar zijn Nokia en keek naar de foto die op het schermpje brandde als vuur in de nacht. Ze waren nog geen maand samen en hoewel Ilse & Robin veel te liefjes in de oren klonk, konden ze makkelijk doorgaan voor de Vlaamse Bonnie & Clyde. Hij was op de hoogte van haar zwakte voor het mannelijke geslacht, zij wist dat ze hem best duizenden kilometer van drugs en dealers vandaan hield. Maar samen leken ze zo vertrouwd, als honing. Zolang het niet te plakkerig werd, vond hij het best. Als zijn ouders ’s avonds thuiskwamen, schrokte hij vlug een restje spaghetti-zonder-saus naar binnen en zocht de straat op. Fietste en telde in gedachten het aantal wegen die naar zijn Rome leidden terwijl zijn lippen zelfverzonnen liedjes neurieden. Eenzaam met jou wil ik leven, eenzaam met jou wil ik zijn. Toen hij dacht aan hoe gevoelig ze was voor mooie woorden, de villawijk naderde en de drie-etagewoning in zicht kwam, was het zinnetje plots weg en hoe hij ook probeerde, het kwam nooit meer bovendrijven.

Met het geluid van piepende remmen zette hij zijn mountainbike in het midden van de gigantische oprit, liep achterom en groette de luid blaffende hond. Haar lichtblauwe jurkje steekt mooi af tegen de oranje muur, dacht hij toen hij haar verschijning door de livingramen opmerkte. Hij hoorde vervolgens hoe haar stem zinderde over het huis en kreeg er bijna koude rillingen van. Later moest hij grinniken, ze wou naar Boer zoekt vrouw kijken en zoals gewoonlijk wou haar vader naar een national geographic-programma kijken over gekleurde hagedissen. Gelukkig vond ze fietstochtjes maken minstens even interessant als hagedissen en voor hij het wist waren ze samen op weg naar café Gabriël’s.

Hij bestelde een biertje of acht waarvan hij er zelf zes opdronk. Onder het naar huis rijden voelde hij het gebonk van donderwolken in zijn hoofd. Het enige waarvan hij zich nog van bewust was, was dat zij naast hem reed en dat hij moest opletten dat hij geen onzin ging uitkramen. Maar hij kon er geen weg mee. Haalde een onsamenhangend verhaaltje boven over haar ‘puur-natuur-schoonheid’ en ‘samen één worden’. Ze raakte er alleen maar afstandelijker van en toen hij haar veilig thuis afleverde kon er zelfs geen afscheidskusje vanaf.

Het kon hem allemaal gestolen worden, ze kon samen met al die andere preutse sletjes -als het té serieus begon te worden riepen ze om hun moeder- een lekker hoge boom in. De meid die zijn mannelijke ego krenkte zonder daar zelf iets aan over te houden, moest nog uitgevonden worden. Maar zij was anders. Te lief, te mooi, te verantwoordelijk. Ze wist verdomd goed wat ze deed. Toen hij de brug naderde werd alles plots donkerder. Hij zag twee lichtjes naderen en deed de moeite niet om de Opel Jeep te ontwijken en zichzelf te redden. Hij wou gered worden.