English Breakfast met een rood strikje er rond

Aha. The city where the lights never go out. Londen dus. Mijn tweede thuishaven ondertussen. Het is nu 9 o’clock in the morning om het op z’n Engels te zeggen. Ik zit in de metro, als een van de zovelen. Muziek (Razorlight – North London Trash) wordt mijn oren ingestuwd en op mijn schoot ligt een krantje, genaamd ‘Metro’. Het krantje bestaat eveneens als zijn Belgische broertje uit een uiteenlopende mishmash van roddels, korte nieuwfeitjes, een horoscoop en zo veel meer. Kortom, net genoeg om met een nog traag in werking tredend brein – ik beken, die Champagne Julep zit er ook wel voor iets tussen – en halfgesloten ogen op te vangen wat er gisteren laat of vanmorgen vroeg gebeurde. Britney Spears’ bodyguard dreigt ermee van haar te verspreiden. Please god, spaar ons daar van. Mijn zen moment – het lezen van ‘high’ level artikels – wordt verstoord door mijn linkerbuurman die ik kwestie van enige blijk van leven en repliek een bedachtzame blik gun. Laat ik hem Charles noemen. Een veertiger met een stijfgestreken pak om het lijf, een klein aktetasje op de schoot en mooie opgeblonken kostuumschoenen aan de voeten, een ietwat gerimpeld gezicht en al een hele hoop grijze haren tussen de flinke zwarte haardos – doet een poging zijn baas te bereiken en hem aan het verstand te brengen dat hij een uurtje later op de ‘office’ zal arriveren omdat hij zich overslapen heeft. Maar oh, geen nood, hij zit nu reeds in een overvolle metro. Heel eerlijk is mijn neighbour Charles niet, ofwel heeft hij een andere interpretatie voor het begrip ‘full-to-the-brim’. Ik vestig mijn aandacht weer op mijn krantje en zink weer in een diepe waan van gedachten. Opschrikkend door een ‘Mind The Gap’ uitroep tracht ik mijn vriend, L, telefonisch te treffen. Ik beloofde vannacht in een overenthousiaste bui ontbijt te gaan halen en kom nu tot de ontdekking dat ik – op het ontbijt dat je wordt voorgeschoteld in een hotel en die enkele keren dat anderen het voor me klaarzetten na – niet precies weet wat ontbijt halen in het Engels en voor L inhoudt. Ik neem normaalgezien ook nooit ontbijt. Drie tevergeefse pogingen L te bereiken achter de rug besef ik dat dit een hopeloze zaak wordt en besluit ik dan toch maar – hoewel ik hem eerder die week nog voor de voeten wierp dat ik het haatte dat hij me constant betuttelde – mijn papa te bellen om raad te vragen. Ah wat maakt het ook uit. Een klein papa’s meisje in zo’n grote stad mag toch wel af en toe nog eens beroep doen op de wijze raad van haar vaderlief, niet?

Terwijl ik het gesprek met mijn vader beëindig schrijf ik vlug op de hoek van mijn krantje de vier must have’s voor een echt Engels ontbijt (Black Coffee, Black Pudding, Baked Beans en Fried Bread) op. Charles – die tot voor kort nog in de clash lag met de voicemail van zijn baas – wijst naar de ingrediënten waar ik straks op zoek naar zal gaan en weet me te vertellen dat ik een zeer goede ‘taste’ heb. Al goed, al goed. Ik glimlach en hoop heel diep vanbinnen dat L er over zo’n vijftien jaar – na menig wat typische full English Breakfasts – er toch niet zo ‘typical English’ – spuglelijke rode stropdas en stijfgestreken Mister Bean pak incluis – zal uitzien als mijn buurman, Charles.