Er was eens….. een oude vrouw die haar hele leven, met haar man en later als weduwe, de adat in acht nam.  Nu ze de hoge (89 jaar) – voor indische mensen – leeftijd had bereikt ging ze na het middaguur op een bale-bale, met een antiek gebeeldhouwde onderstel, haar dutje doen. In haar dromen werd ze omgeven door demonen en trilden haar mond, haar armen en benen. Niemand zag het. Ze werd met rust gelaten.

Maar als de…… kalong wakker werd omstreeks middernacht en de maan in het laatste kwartier stond, werd de weduwe een blorong, een kwaadaardige heks die de gestalte aannam van een jonge verleidijke vrouw met een sarong dat haar benen bloot gaf. ‘Dewi, Dewi’, en floten haar na. Ze nam een jongeman die met haar flirte en haar bleef volgen naar de rand van de desa (dorp). Ze draaide zich om en vroeg ‘wil je mee met mij?’, en samen, hand in handen liepen ze naar een veld met along-along.

Ze wreef de jongeman, die opgewonden en hitsige woorden fluisterend in haar oor, in met een mengsel van ketjoer en kurkuma, geurige bloemen en geraspte kokos. Adoe, dit ruikt zo lekker jongen! Het mengsel had ze voorbereid en in haar sarong verborgen. De jongeman, bedwelmd en overmand door zijn hitsigheid, liet zich gedwee – zonder enig protest –  naar het along-along veld leiden. ‘Adoe, daar mag je een plek zoeken voor ons, mooie man’. Ik moet nog even plassen.

De ochtend brak aan en de jongeman werd gemist, zijn slaapmat en dunne laken nog onbeslapen. Het dorp jammerde en de geraadpleegde waarzegger, die tevens de dorps geneeskundige was dat ngelmoe van de tapa (die liet zich nooit zien) als de toewale hoog in aan de hemel staat. Plotseling klonk bij een vallende duisternis  de tongtong en de dopelingen haasten zich naar de along-along waar verleidde jongemannen hun dood tegemoet liepen (en nog zullen lopen). Een helder licht!

De oude vrouw, weduwe van de zeer gewaarde dorpshoofd, werd- jaren later- dood gevonden op haar bale-bale. Verbaasd keken de nieuwsgierige dorpelingen door het venster (zonder glas) en de  ingang (een deur was er niet) naar de grijns op het gezicht.

Zo werd het dorp- op midden Java, in de wijde omgeving bekend als het dorp van weduwen waar de laatste verdwenen jongeman nooit meer werd gevonden.

Maar de geest van de blorong verdween nooit!

 

 

 

 

 


Nummer 22

Verwarde, inmiddels (na alle jaren hiervoor) Anno 2022- Juli 3 minder verward, en mede oprichter van het Absurdistisch Verbond met als mede lid en co oprichter Kees Schilder "Paco Painter"en zijn andere alter ego's. (De inmiddels emeritus) Prof.dr.mr.ir. R. Leijdecker (1955) van het O.I.L. Onderzoeks Instituut Leijdecker waarnemer, beschouwer en publicist over maatschappelijke ontwikkelingen met een knipoog. Een flinke knipoog! Reiziger over onze aarde (4 x helemaal rond ) kijker en luisteraar naar anderen. Eigenlijk, de Eigenheimer onder de eigenheimers, maar dat alles geheel terzijde.

5 reacties

G.van Stipdonk · 3 augustus 2018 op 17:59

Leuk, het lijkt wel sprookjestijd hier. Misschien iets te snel geplaatst vanwege al die haastige dopelingen?

    Nummer 22 · 4 augustus 2018 op 08:24

    Sprookjes! Jazeker.. prikkelt de fantasie!
    Er was een een dopeling die na zijn dagelijkse dope inname op weg ging naar de paling rokerij. Daar werkt de dopeling. Haring, brr dat lust de dopeling niet. Op een dag ontmoette de dopeling een kabeljauw in….. zijn dromen na een nieuwe dope inname……

Arta · 4 augustus 2018 op 15:10

Ik ben dol op sprookjes!
Leuk stuk!

‘En ze leefden nog lang er gelukkig’ miste ik wel ?

Thomas Splinter · 4 augustus 2018 op 16:32

Kijk, een hele sprookjes tsunami op Columnx. Dat zie ik graag. Arta, misschien iets voor de volgende OvdM? Of hadden we die al gehad?

Nummer 22 · 4 augustus 2018 op 18:09

Er was eens een dame van stand die haar verstand verloor tijdens een wandeling na een hersenspoel behandeling.
Och mevrouw, zei haar huisarts, zo pardoes, en verslikte zich in de appelmoes met peren voor dames en ook knappe heren.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder