In de stilte van de nacht, hoor ik vaak de echo’s van de tijd.
De tijd die zoveel impact heeft gehad, dat het mijn verbeelding overstijgt.
Mijn hoofd sloeg ineens op hol en mijn hart stond in brand.
Ik ging dingen doen waarvan ik niet wist dat ik ertoe in staat zou zijn.
Het is uit de hand gelopen allemaal.

Maar ik kan jou vertellen dat niemand van jou hield zoals ik dat heb gedaan.
Zelfs toen je mijn regels brak besloot ik jouw kant te kiezen.
Niemand vond je echt aardig, je bent nooit jezelf geweest.
Altijd was je iemand die zichzelf een rol toebedeelde met een masker op.
Je raasde door mijn wereld als een wervelwind.
En toch zul je altijd meer zijn dan een herinnering ergens achter in mijn hoofd.

Dat komt door de foto’s die ik nog heb, waar jij niet alleen op staat.

Alles moest bij jou intens en het liefst meteen.
De sterren vielen uit de hemel als jij daar om vroeg.
En iedereen keer deed jij een wens of vertelde je mij over je dromen.
Alles wat ik je gaf, het was nooit genoeg. Het moest altijd meer en beter.
Of je mij echt hebt gekend dat vraag ik mezelf nog zo vaak af.
Ik denk dat jij vooral zocht naar wat je zelf niet bent.

En zelfs als ik dan eens iets van jou wilde, dan was je altijd moe.
Maar dat ik mijn hart ben verloren, blijft altijd de rest van mijn leven bij mij.
Ik ben mijn hart niet verloren aan jou, maar aan hen.
Ik hou van hen nog meer dan dat ik ooit van jou heb gedaan.
Maar doordat zij in mijn leven zijn, zul je helaas altijd meer zijn dan die herinnering ergens achter in mijn hoofd.

Categorieën: Overig

0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder