Half februari is het zover. Dan zit Laura precies één jaar op zwemles. Het lijkt zo gewoon, ik sta er niet bij stil, dat ze zomaar in het diepe springt en haar baantjes zwemt. Een jaar geleden was dat wel anders. De eerste zwemlessen waren een drama. Ze hadden veel weg van een strafkamp. In noodvaart werden de verplichte nummers voor het A-diploma doorgenomen. Onophoudelijk zwoegde ze heen en weer door het water. Het water reikte tot aan haar schouders. De meeste kinderen waren ouder en – vooral – langer dan Laura. Die hielden dat tempo wel bij. De drie kleinsten ploeterden er ademloos achteraan. Het ging echt mis toen Laura met haar voet achter een drijver bleef steken en kopje onderging. Wild spartelend met haar hoofd onder water. Eindelijk kwam haar gezicht boven voor een snelle hap lucht. Een panische blik in haar ogen. Meteen weer kopje onder. Gespartel met armen en benen. Juf was druk in de weer met een jongetje dat een drievoudige salto oefende en zag niets, hoorde niets. Laura’s voet schoot los. Ongedeerd maar huilend verliet ze de les.
“Ik kan er niets mee,” zei de zwemleraar die even was bijgesprongen. Wat ik vanaf de eerste les wist heb ik meteen geregeld: Laura overplaatsen naar een andere groep. Wat een verschil. Geen bootcamp, maar leuk en plezierig wennen aan het water, leren hoe je moet zwemmen. Elke zaterdag gingen we met z’n drieën nog eens extra zwemmen, om te oefenen.
In een mum van tijd zwom Laura als beste van haar groep. Ze mocht naar de volgende groep: het diepe. Zwemmen zonder bandjes, zonder andere hulpmiddelen. Trots dat ze was! Een jaar later. Haar voortanden zitten los. Achter in haar mond zitten grote-mensen-kiezen. Al maandenlang kijkt ze uit naar het moment dat haar eerste voortand uitvalt. Een tand beweegt alle kanten op, kan schuin naar voren als een skischans, maar wil er nog niet uit. Ik plaag haar vaak. Dat ik wel een tang pak. Of een hamer. Dan blijkt ze ook hard te kunnen rennen.
Vandaag een nieuwe doorbraak. Ze zwemt goed genoeg, ze mag komende week proefzwemmen. Als alles goed gaat kan ze de week erna afzwemmen. Ik heb haar gevraagd goed haar best te doen. Dan heeft ze voor de zomervakantie haar A-diploma. Dan gaat opnieuw een van haar wensen in vervulling. Zwemmen zonder bandjes. En, zoals het er nu naar uitziet, ook zonder tandjes.
9 reacties
archangel · 20 februari 2004 op 12:12
Kees, op de eén of andere manier zorgen dit soort columns er voor dat de bij mij (tot nu toe embryonaal) aanwezige vadergevoelens meer, en vroeger van zich laten horen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden ;-)… Ik begin er zelf voorlopig nog een paar jaar niet aan, maar dat ik ooit papa word is wat mij betreft duidelijk! 😀
Mooi en liefdevol geschreven; met hetzelfde gevoel dat ik ook herken van mijn zus voor haar dochtertje van drie en een half.
Dank je wel!
Michaël
Ma3anne · 20 februari 2004 op 14:00
Deze column had ik in het maandoverzicht al gelezen en er stond geen naam bij. Ik dacht: o jee, weer een verhaal van “zo’n” moeder. (Zie de column: alles draait om die kinderen).
Heerlijk verhaal en heerlijk dat het door een vader is geschreven. Dat bewijst maar weer, dat het niet alleen maar een hormonenkwestie is als je van je kinderen geniet en erin opgaat.
Geweldig mooi geschreven!
pepe · 20 februari 2004 op 15:38
Leuke, lieve column.
Inderdaad eens een trotse vader die dit schrijft, niks mis mee.
Wie geniet van jongeren, blijft zelf ook jong 😉
Nog even Kees dan moet je met haar mee stappen of is dat alleen voor moeders weggelegd?
Mosje · 20 februari 2004 op 18:55
zo’n simpel verhaaltje, en toch zo mooi geschreven……..
Suus · 20 februari 2004 op 19:10
Genoten, straalt liefde uit….
Mup · 21 februari 2004 op 00:13
Heerlijke vaderlijke column,
Groet Mup.
Eftee · 21 februari 2004 op 12:39
Ik heb genoten van je column.
Ik zei dat, sinds je hem schreef, het alweer een week later is. Heeft je dochter afgezwommen?
deZwarteRidder · 21 februari 2004 op 13:10
Herkenbare column leuk geschreven…maar….niks voor claudia denk ik gelet op haar column:-)
Kees · 21 februari 2004 op 13:32
Aanstaande woensdag is de dag…
(Proefzwemmen ging uitstekend)
(Vanmorgen voor de laatste keer, neem ik tenminste aan, met bandjes wezen zwemmen)