Etiketjes

Je kijkt me aan met mijn ogen in het gezicht van mijn veel te vroeg overleden moeder.
Zachtjes vertel je een verhaal over rashonden die ik niet ken.
Even daarna aai je de puppy die je net hebt gekocht, en verteld dat het toch echt beter is om geen kinderen te nemen.
Ik zie dat het pijn doet, maar weet niet wat te zeggen, je bent 27 nu en mijn oudste dochter, maar het lukt me niet je helemaal te begrijpen.

Je was van jongs af aan een beetje anders, maar misschien net niet anders genoeg.
Een beetje te groot en met een wat onbehouwen motoriek, weinig vrienden en sociaal niet erg vaardig.
Uiteindelijk toen je 15 werd liep het sociaal helemaal vast, en kon je geen stage meer lopen.
Na veel onderzoeken werd het etiketje geplakt, maar daar had je niet zoveel aan.

Op je zestiende met ons op vakantie vraag je mij of die jongen die daar achter een caravan aanloopt uit Nederland komt.
Ik zeg dat het een Nederlandse caravan is dus de jongen dat ook wel zal zijn.
Jij antwoordt „dan is die jongen voor mij“.
Het was gelijk hevig aan, en hij blijkt ook een etiketje te hebben.

Nu 10 jaar later hebben jullie een flatje gekocht en wonen samen en lijken behoorlijk gelukkig te zijn.
Asperger, PD-NOS, Autisme, misschien gaat de wereld wat te snel voor jullie zo nu en dan, maar juist door het etiketje liggen jullie daar nu net even niet wakker van.