Eureka

Al jaren denkt Albert na. Over wat hij die avond zal eten, hoe het mogelijk is dat zijn altijd breiende moeder gespeend blijft van RSI en hoe hij een oplossing kan vinden voor uit de hand lopende burenruzies. Vooral dat laatste bezorgt hem hoofdbrekens.

Op een nacht, drie weken eerder, wordt hij om drie uur wakker van zijn eigen geschreeuw. Heeft hij nou Eureka geroepen? Versuft ligt hij in het donker te staren. Dan springt hij uit bed en roept: “Ik heb het inderdaad!” Hij steekt zijn voeten in zijn pantoffels en rent naar de berging. Fietsen en tuingereedschap eruit: er komt een laboratorium.

Na zijn nachtelijke openbaring werkt Albert bijna onafgebroken. Hij schuifelt rond tussen erlenmeyers met borrelende vloeistoffen die een penetrante geur verspreiden. Af en toe meet hij de temperatuur of krabbelt hij in zijn schrift vol formules. Het kost hem de grootste moeite niets over zijn missie los te laten, maar het is slechts een kwestie van tijd voordat hij met zijn baanbrekende drankje naar buiten komt.

Slechts één theelepel is nodig. De mediator hoeft het alleen maar in de koffie of thee te doen. Buren die elkaar naar het leven staan vanwege een overhangende conifeer verlaten binnen tien minuten eensgezind het kantoor van de bemiddelaar. De storende naaldboom wordt gezamenlijk en naar ieders tevredenheid aangepakt.

Met geklaag over een chemische lucht gooien zijn buren echter roet in het eten. Nu zit hij vast. Al zijn werk voor niets.