‘Even’ de agenda’s trekken!

Iedereen kent ze inmiddels wel, elektronische agenda’s. Ze hebben de grootte van een fors uitgevallen weekagenda, zijn meestal van kunststof en hebben een plastic, dun pennetje om mee te schrijven. Wat een k-dingen! Toen ik zo’n twee jaar geleden bij mijn huidige werkgever begon, werd ik verplicht om er mee te werken. Men was namelijk overtuigd van het gemak van zo’n ding; je kon hem op de computer aansluiten, andere mensen konden afspraken voor je inplannen, je kon er hele memo’s en adresboeken in kwijt, er zat een calculatorfunctie in, middels to-do-lijstjes kon je niets meer vergeten etc.
Het toeval wilde dat mijn partner net privé een elektronische agenda had gekocht (wat ik prima vond mits ik ook 500 euro aan iets onzinnigs mocht spenderen; en ze waren al op) en hij vond het dan ook niet erg eerlijk dat ik er zo maar eentje in bruikleen kreeg.
Ik ben enthousiast begonnen met het gebruik van mijn Psion. Het leek me heerlijk, geen rondslingerende Post-it briefjes meer in mijn overvolle papieren agenda, alle gegevens van jaren overzichtelijk bij elkaar in één oogopslag, en, last but not least, indruk maken op mensen die niet de mogelijkheid van hun baas krijgen om met een elektronische agenda te werken.
Enthousiast nam ik het ding dan ook in ontvangst. Toen wist ik echter nog niet dat er heel
veel dingen fout kunnen gaan met elektronisch agenderen.

Je hebt er goed licht voor nodig. Zonlicht is al snel te veel van het goede waardoor je niet meer kunt lezen wat je intypt. ’s Avonds bij een schemerlampje nog eens wat afspraken maken is er echter ook niet bij want dan zie je ook niets op het scherm (De Psion houdt werk en thuis dus automatisch gescheiden).
Het pennetje vereist bijna een eigen gebruiksaanwijzing. Het is qua formaat berekend op kleutervingertjes waardoor je al na een week gebruik plaatselijke RSI klachten kunt vertonen. Je kunt er bij de Psion overigens mee schrijven op een schermpje (en dan opslaan) maar dan is een cursus ‘handschriften lezen’ geen overbodige luxe. Gelukkig kun je ook typen op de Psion maar ook dan geldt weer: kleutervingers gewenst.
Indruk maken doe je zeker met zo’n ding, of misschien kan ik beter stellen dat je er wel aandacht mee krijgt als je in een groep een afspraak moet noteren.
Maar dit kan komen doordat iedereen die een gewone agenda heeft al lang klaar is met noteren terwijl ik net de juiste dag had gevonden en nog naar het juiste tijdstip moest zien te komen (“hoezo doe toch maar een weekje later, weten jullie wel hoeveel werk dat is om die afspraak in te voeren?”)
Maar oefening baart kunst en na een paar maanden ging het noteren van afspraken me steeds sneller af en vond ik ook steeds gemakkelijker de afspraken die anderen voor me gemaakt hadden omdat ik bijv. maar twee afspraken in mijn agenda had staan die dag. Grrrr.

Toen werd het zomervakantie en ik legde de Psion lekker weg voor een maandje rust.
Op de eerste werkdag na de vakantie bleek de accu leeg en, wat erger was, alle afspraken waren gewist. Op die manier kun je na een vakantie echt weer rustig in het werk komen, dat verzeker ik je.
Met veel moeite wist ik alle afspraken en adressen weer te achterhalen en braaf vulde ik mijn ‘to-do’ lijstjes weer in bij de Psion. Ik had me net een beetje verzoend met mijn agenda toen hij, tijdens een speech van mijn directeur in een overvolle zaal, voor mij onverwacht, zijn alarmsignaal begon uit te zenden.

Groot was de vreugde toen ik gisteren een interne memo las waarin stond dat medewerkers die dat wensen hun Psion in mogen ruilen voor een gewone papieren agenda.

Lang leve de vooruitgang. Wanneer mogen we onze computers in gaan leveren?