Onze kerktoren mist aan alle vier de zijden de wijzers. Hij staat symbool voor hoe ik me voel, deze laatste dagen van de lange zomervakantie, of misschien is de term ‘vervroegde herfstvakantie’ logischer gezien het weer de laatste weken. Loom, tijdloos, drijvend van dag naar dag. Tijd is een rekbaar en verweg begrip geworden, niet van belang.
Wij (jonge) mensen zijn geneigd te denken dat nieuwe dingen beter werken dan oude dingen.
Neem nou bijvoorbeeld het alom bekende Senseo apparaat. Fabrikanten en reclamemakers doen voorkomen dat koffie uit een dergelijk apparaat veel beter smaakt (dankzij de crème laag…alsof crème een smaak lekkerder kan maken) en vooral ook heel erg gemakkelijk te maken is. Weg dus met het koffiezetapparaat.
Soms lees je iets waarvan je achteraf denkt: ‘had ik het maar nooit gelezen want dan had ik tenminste niet opgemerkt wat ik van te voren nooit opmerkte’. Ik heb het in dit geval over een artikeltje in het tijdschrift ‘Yes’; een tijdschrift voor meisjes die zich te oud voelen voor de Tina en te jong voor de Viva.
Uit mijn vingers komen vaak woorden die ik niet uit mijn mond krijg.
Op het scherm ben ik spontaan, adrem, vrouwelijk, aantrekkelijk en bij tijden zelfs geestig. Wie mij in het echt ontmoet wordt teleurgesteld: ik ben slechts een flauw aftreksel van de schrijfster. Als ik ooit beroemd zou worden met een boek, dan verschijn ik niet op boekenbals of televisieprogramma’s maar neem ik daarvoor een leuke stand-in. Anders kost het me inkomsten.
Onze matrassen liggen niet meer zo lekker. Er zijn kuilen die er bij de aanschaf zeker niet in zaten. De matrassen ‘keren en draaien’ baat niet meer want de kuilen ‘draaien en keren’ moeiteloos met ons mee.
Over de niet meer verwijderbare vlekken praat ik niet eens.
