Afscheid

Onze kerktoren mist aan alle vier de zijden de wijzers. Hij staat symbool voor hoe ik me voel, deze laatste dagen van de lange zomervakantie, of misschien is de term ‘vervroegde herfstvakantie’ logischer gezien het weer de laatste weken. Loom, tijdloos, drijvend van dag naar dag. Tijd is een rekbaar en verweg begrip geworden, niet van belang. De dagen bestaan uit een aaneenschakeling van luieren, olympische spelen kijken, hapje eten, even zitliggen op de bank, eten weer het lichaam laten verlaten, eindeloze reeks van kopjes koffie, mail lezen, mail checken, kijken of er nog nieuwe mail is, zelf een berichtje versturen en zien dat ik achter loop met het beantwoorden van de mails, opzien tegen de paar dingen die echt gedaan moeten worden. Nooit ligt er bij mij zoveel strijkwas bij elkaar als in de vakanties. Ik kan me nauwelijks zetten tot nuttige activiteiten. Koken doe ik nog uitgebreid, omdat lekker eten voor mij ook bij de vakantie hoort, maar dat is het dan ook wel zo ongeveer.
Mijn voeten profiteren nog even van de vrijheid van geen schoenen aan hoeven. Ook de make-up heeft grotendeels vakantie: alleen de antikreukartikelen worden dagelijks keurig opgesmeerd, anders moet ik me na de vakantie uit laten deuken. Nette kleding? Uit den boze in deze weken. De broeken die ik draag zijn hooguit driekwart.
Van een echt kapsel is geen sprake meer. Mijn haren zijn door intense zon en waaiwinden veel blonder dan dat de verpakking van de haarverf beloofde. Combineert prachtig met de huismusgrijsbruine uitgroei bovenop. Ook de lengte is ontegenzeggelijk ondefinieerbaar.
Nog vier dagen scheiden me van een nieuwe werkweek, na vijf weken vakantie. Dat wordt heel goed nadenken wat ik mee moet nemen! Ik krijg spontaan hoofdpijn als ik eraan denk wat er allemaal moet gebeuren. Autoslot van spinnenwebben ontdoen en waarschijnlijk tanken. Of fietsbanden oppompen en regenpak klaarleggen. Sleutel van het gebouw zoeken (slik, waar heb ik die gelaten?), en het nieuwe pasje, dat ik in de vakantie thuis ontvangen heb om me te kunnen identificeren (idem).
Ik zal weer nettere kleding aanmoeten, wat droeg ik in het verleden ook alweer zo ongeveer op het werk? Namen repeteren van collega’s en even in het smoelenboek opzoeken welk gezicht ook alweer bij welke naam hoort. En het allerbelangrijkste en allervervelendste karweitje stel ik uit tot zondagavond: de wekker zetten!