Augustus, 1991.
Tijdens mijn vakantie in Amerika stroopte ik de muziekwinkels af naar oude Motown-muziek. Daar ik nog niet in het bezit van een computer was, en van het woord downloaden nog nooit gehoord had, vond ik het een goed idee om eens in het land van herkomst op zoek te gaan. Lopend door een muziekwinkel die de grootte had van een complete meubelboulevard, deed ik mijn ontdekking: er hingen koptelefoons waar je de muziek kon luisteren! Dat kende ik nog niet. Algauw had ik door hoe het werkte, en stond zachtjes meezingend te genieten. Dat de mensen mij aankeken, weet ik aan het feit dat ze konden zien dat ik een buitenlander was. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder, een medewerker keek mij glimlachend aan, en legde me uit, dat ik niet alleen enorm hard, maar vooral ook heel erg vals stond mee te zingen. Blozend verliet ik de winkel, mezelf verzekerend dat mij dit nooit meer zou overkomen…
December, 2006.
Met een lange treinreis voor de boeg, had ik me goed voorbereid: een boek, wat lekkers en mijn gloednieuwe MP3-speler. Omdat ik wel toe was aan wat rust, besloot ik voor de stiltewagon te kiezen, dan hoefde ik tenminste geen irritante telefoongesprekken aan te horen. Nadat ik de laatste vrije stoel had bemachtigd, maakte ik het mezelf comfortabel. Ik dook in mijn boek, met heerlijke muziek op mijn achtergrond.
Langzaam zakte ik weg in het boeiende verhaal, vergat de wereld om mij heen. Ik zat niet in de trein, maar in Egypte. De schrijver nam mij aan de hand mee door een woelig dorpsleven met al zijn hoogte-en dieptepunten.
En ineens was daar Bob op de achtergrond, en voor ik het in de gaten had, zat ik zachtjes mee te zingen en te improviseren. ‘Get up, stand up’, een tekst naar mijn hart! Bij het omslaan van een bladzijde keek ik even op, en was stomverbaasd dat de gehele coupé naar mij terugkeek. Een visioen van vijftien jaar geleden schoot ineens door mijn hoofd. Ik had het wéér gedaan, alleen dit keer was er geen vluchtroute! Nog een half uur bracht ik blozend door met giechelende mensen om mij heen.
Op het station stond mijn vriend te wachten, en ik vertelde hem wat er gebeurd was. “De geschiedenis herhaalt zich”, zei hij lachend. Naar mijn idee was het een typisch geval van die ezel die zich weleens stoot…
13 reacties
DriekOplopers · 16 december 2006 op 11:09
Je zult natuurlijk begrijpen, dat ik ambtshalve ernstig bezwaar moet maken tegen het verstoren van de serene rust in de stiltezone 😀
De vraag is natuurlijk, of het mij dan lukt, mijn lachen in te houden. Dat dan weer wel…
Zing maar een keer zonder koptelefoon, tot vreugde van ons allen 😉
Driek Optelefoons
Eddy Kielema · 16 december 2006 op 11:34
Vorige week een nieuwe mp3-speler gekocht. Héérlijk zo’n apparaat voor het openbaar vervoer. Ik heb liever dat de halve bus geniet van zijn muziek dan dat mensen van alles en nog wat in hun telefoon staan te schreeuwen. Dat is pas écht irritant. Dus van mij mag je meezingen hoor! 😉
Linkesoep · 16 december 2006 op 11:39
Misschien willen ze volgende keer wel meezingen?
Zij zaten toch al niet in de stiltezone.
HiHi 🙂
SIMBA · 16 december 2006 op 13:35
Hahhahahha, daarom durf ik dus nooit een MP3 of i-pod op mijn oren te zetten.
Laatst in de sportschool stond ook iemand heel luid mee te zingen; hij zong Frans Bauer terwijl de radio van de sportschool Madonna liet horen 🙂
Dees · 16 december 2006 op 13:48
Humoristisch stukje!
pally · 16 december 2006 op 14:53
Hele geinige column, Arta!
En ik denk dat je met dit natuurlijke gedrag zo’n hele coupé voor je inneemt.
Zelfs een stiltecoupé….
Fijne dag,
groet Pally
Prlwytskovsky · 16 december 2006 op 16:41
Ik heb een kop en een telefoon maar op één of andere manier werkt het niet. 😉
Bitchy · 17 december 2006 op 11:31
Nou kan ik veel geloven, zeker de dingen die uit jouw pen c.q. mond komt, maar een Arta die bloost????
😀
Li · 17 december 2006 op 16:35
[quote]er hingen koptelefoons[/quote]
[quote]en was stomverbaasd dat de gehele coupé naar mij terugkeek[/quote]
Vroeger, toen ik jong was, had elke goede platenzaak een coupé waar je met twee personen een LP kon beluisteren. En als je vijftien bent is dat luisteren, luisteren en niet kopen. 🙂
Li
arta · 17 december 2006 op 22:13
Heel erg bedankt voor de reacties!
@ Driek en Eddy:[quote]Zing maar een keer zonder koptelefoon, tot vreugde van ons allen [/quote]
[quote] Dus van mij mag je meezingen hoor! [/quote]
Ik vraag mij af of mijn zangkunsten werkelijk tot vreugde stemmen… 😛 [quote]Nou kan ik veel geloven, zeker de dingen die uit jouw pen c.q. mond komt, maar een Arta die bloost????[/quote]
@ Bitchy: Inderdaad, het gebeurt zelden, maar in dit soort gevallen… 🙂
Trukie · 18 december 2006 op 02:03
Een stiltecoupé?
Die dingen ben ik nog nooit tegengekomen.
Hooguit nog van die ouderwetse couchettehokken.
Heerlijke column Arta.
KingArthur · 18 december 2006 op 10:08
Geen ezel, in mijn beleving. Even was ik terug in 1986, toen ik naar Engelang toog om SKA-muzieksingles te zoeken.
LouisP · 30 april 2009 op 23:14
A.
schitterend verhaal,
ik zie het weer voor me.
L