Faalangst

Vrolijk babbelend met Bram sta ik af te wassen. Hij zit achter mij op een stoeltje en vertelt hele verhalen over school, vriendjes en andere dingen die hem bezig houden. “Mag ik daar eens in kijken, mam?” Ik kijk om en zie hem wijzen naar een mandje, op een plank aan de muur. Het is gevuld met allerlei kleine dingetjes. “Tuurlijk, jongen,” is mijn antwoord, terwijl ik weer verder ga met de afwas. Het volgende moment klinkt er een harde bonk. Ik kijk niet eens op, omdat ik denk dat de stoel gevallen is. Rustig pak ik het volgende bord. Plots dringt het tot mij door dat ik niets meer hoor, geen gebabbel, geen gelach, maar ook geen huilen. Een beklemmend gevoel bekruipt me. Mijn angst voor wat ik ga zien laat me als versteend aan de grond staan. Met een ruk zet ik me er overheen en kijk om.

Bram ligt met open ogen op de vloer. Een straaltje bloed loopt uit zijn neus en mond. De stoel staat nog.
[i]“Oh, mijn god!”[/i]
Een doodkalme paniek maakt zich meester van me.
[i]“Handelen, ik moet nu handelen.”[/i]
Ondertussen loop ik doelloos om hem heen.
[i]“Rustig maar, jongen, kalm maar.”[/i]
Deze woorden zijn meer voor mezelf bedoeld, dan voor hem.
[i]“Ik moet iets DOEN, maar wat?”[/i]

Een harde gil, direct gevolgd door stilte.

Ik zak door mijn knieën, leg voorzichtig zijn hoofd op mijn schoot. Zachtjes zeg ik zinloze woorden. Ondertussen malen mijn hersenen aan één stuk door. ‘Als in films bloed uit je mond druipt, ben je altijd dood’ gaat er door mijn hoofd.
[i]“Oneee! Bram, bram!”[/i]

Weer gilt hij, gevolgd door vreemd schril gehuil.

Met beide handen grijpt hij mij vast. “Pijn, mama, pijn!” Eindelijk komt mijn verstand weer boven. Ik stel hem wat simpele vragen, bevoel zijn zere plekken: “gelukkig, hij heeft niets gebroken.” Een tand flink door de lip en een bloedneus, hij heeft geluk gehad. Ondertussen spuugt Bram de hele keukenvloer vol. Hij heeft dus waarschijnlijk ook een hersenschudding.

Als Bram, na een bezoek aan de dokter, rustig ligt te slapen keert de rust in huis weer. Mijn hoofd draait echter op volle toeren. Op een cruciaal moment heb ik het af laten weten. Mét mijn EHBO-diploma, waarmee ik al verschillende keren mensen adequaat heb kunnen helpen, liet ik nu mijn eigen zoon in de steek. Dom rondjes om hem heen draaien, niet wetend of ik moest knuffelen of ‘redden’.
Ik heb gefaald…