Familie

Ik vind paprika al jaren zo ontzettend smerig. Als het in mijn eten zit, lust ik mijn eten niet meer. Als ik binnenkom in een huis waar er op dat moment een gerecht bereidt wordt met paprika, word ik misselijk. Kortom, ik vind het dus vies.
Ik had geen idee waar dat vandaan komt. Mijn moeder was nogal fan van paprika, dus gingen er hele grote stukken door het eten. Chili concarne, nasi, bami, ovenschotels. Hoe grotere stukken paprika hoe beter zelfs! Mijn vader vindt het wel best, die lustte altijd alles.(net zoals mijn broertjes, het zijn net vuilnisbakken!) Niet alleen qua eetgewoontes ben ik anders. Op veel verschillende vlakken zie ik grote verschillen tussen mijn ouders en mijzelf. En ik ben al sinds mijn pubertijd, sinds ik me bewust was van de verschillen tussen mij en mijn ouders, trots dat ik anders ben. Ik ben een individu! Ik heb om eerlijk te zijn, ook altijd gedacht dat iedereen een individu is. Iedereen is anders, niemand is hetzelfde. Wat ik denk, is van mij. Wat ik doe, zijn mijn keuzes. Niemand die stuurt, niemand die mij verplicht om iets te doen of te denken. Als ik geen paprika eet, is dat mijn keuze. Ik ben ik!

Nu doe ik sinds een tijdje boodschappen voor mijn opa, omdat hij het zelf niet zo makkelijk meer kan. Ik heb mijn familie nooit zo goed gekend, en dit is een mooie gelegenheid om hen beter te leren kennen. Aan die boodschappen voor opa plakken we dus meestal een kopje koffie vast met een praatje.
Laatst was opa aan het praten en hij zat zich flink op te winden. Op dat moment zie ik ineens allerlei overeenkomsten met mijn vader. Ze praten op dezelfde manier, ze lopen op dezelfde manier, ze worden zelfs op dezelfde manier boos! Zo word mijn vader dus ook oud. Mooi joh, om te zien.

En ineens zie ik de overeenkomsten tussen mij en mijn opa, tussen mij en mijn vader. Die eigenschappen, waarvan ik dacht dat ze mij uniek maakten, maken onze familie uniek. We maken ons op dezelfde manier druk om de politiek, we praten op dezelfde manier, we niezen zelfs even hard!
Ik ben niet zomaar een individu, ik ben iemand met een familie. Iemand met een achtergrond. Mijn eigenschappen zijn niet alleen van mij, ze zijn van mijn familie.

Het is een fijn gevoel om ergens bij te horen. Te weten dat je niet alleen staat op de wereld, maar een groep mensen om je heen hebt die het zelfde denken. Die weten wat je voelt als je een keer moeilijk kijkt, die de grap al snappen voordat je hem helemaal hebt verteld. Ik hoef ze niet uit te leggen waarom ik ben zoals ik ben, dat weten ze immers al. Ze zijn zelf net zo.

En hoe kom ik nu tot dit inzicht? Tijdens een van die vele kopjes koffie hoorde ik dat mijn opa ook niet van paprika houdt. Als het in zijn eten zit, lust hij zijn eten niet meer. Als hij binnenkomt in een huis waar er op dat moment een gerecht bereidt wordt met paprika, wordt hij misselijk. Kortom, hij vindt het dus vies.