Fazantenveren en vliegende tapijten

Er fietst een babyroze varken voorbij, met een felgeel kuikentje in het kinderzitje voorop. Nadat ik even met mijn ogen geknipperd heb, zie ik dat de roze varkenspootjes halverwege de knie overgaan in twee behaarde mannenbenen, gestoken in gympen. Onder het snaveltje van het kuiken, piept een kindermondje uit. Geboeid blijf ik, vanachter het raam van de woonkamer op de eerste verdieping, naar buiten kijken, ondertussen van mijn koffie genietend. Mijn dochter komt me, met haar warme chocolademelk, gezelschap houden. Dan komt er een man voorbij, die wil doen geloven dat hij op een vliegend tapijt zit. Hij spreidt zijn armen en roept hard: ‘Kijk ik vlieg!’ daarbij wijzend op het vierkante stuk textiel dat, in horizontale positie gehouden door een frame om zijn taille, de suggestie van een tapijtje moet wekken. Mijn dochter ligt in een deuk.

Even later vliegt een paar enorme fazantenveren mijn vizier binnen. Ze zitten vast aan een hoofddeksel, dat versierd is met gouden biezen. Onder het hoofddeksel bevindt zich een bos grijze haren, die toebehoort aan een oude man. Vanwege de gladheid schuifelt hij voorzichtig voorbij, steun zoekend bij zijn wandelstok. Aan de overkant van de straat wordt hij luidkeels begroet, vanaf een enorme wagen, waarop al een hele verzameling mannen met fazantenverenhoofddeksels staat. Op de zijkant van de wagen valt te lezen dat het om de ‘prinsenwagen’ gaat. De oude man is waarschijnlijk ook een prins, constateren wij, want hij wordt uitgenodigd plaats te nemen bij de anderen. Hij dient zich toegang tot de wagen te verschaffen, door middel van een inderhaast tevoorschijn getoverde keukentrap. Als die missie volbracht is, blijkt het tijd voor muziek. De eerste tonen van een heuse kraker vullen de ijskoude winterlucht en dringen door tot in onze woonkamer. Het wordt mijn dochter bijna teveel. Gierend van de lach verslikt ze zich in haar chocolademelk.

De fanfare komt de hoek om. Ieder lid is gehuld in een soort bloemetjesgordijn. Dochterlief, zeer muzikaal en fanatiek fluitiste, kan zich niet voorstellen dat ze ooit zo over straat zou gaan. De fanfare wordt gevolgd door een korte optocht van praalwagens en verklede mensen. Als de stoet voorbij is, wil ook de prinsenwagen zich in beweging zetten. De auto die het gevaarte moet trekken geeft iets teveel gas, waardoor de prinsen, inclusief de arme oude prins, stevig gehusseld worden. Ze grijpen zich vast aan relingen en elkaar en het mag een wonder heten, dat er zich geen persoonlijke ongelukken voordoen. Uiteindelijk lukt het de wagen toch, om bij de optocht aan te sluiten en verdwijnen de prinsen, met de rest van de stoet, uit mijn blikveld. Mijn dochter is hier geen getuige meer van. Zij ligt huilend van het lachen op de vloer.

Carnaval. Ik denk dat je ermee opgegroeid moet zijn, om het te kunnen waarderen. Er ontzettend om kunnen lachen, kan gelukkig altijd.