Fietsen en terrasje zitten.

Op Zaterdag ga ik regelmatig naar Alphen aan den Rijn toe om daar een terrasje te pikken.
Nu was het afgelopen Zaterdag zulk lekker weer, dat ik besloot om op de fiets te gaan.
Iets wat niet echt schokkend nieuws is hoor, het is maar 8 kilometer.
Nu zijn er verschillende routes, om in Alphen te komen en ik besloot deze keer langs het kanaal te fietsen.
Als je dan op een gegeven moment de ‘Golfbaan’ voorbij bent, begint ‘Le route dè la pleziervaart’.
Zo’n dertigtal bootjes liggen geduldig te wachten tot de zomer is afgelopen en ze weer eens mogen doen waarvoor ze gemaakt zijn. Namelijk ‘varen’.
De boten zijn een bonte verzameling van drijvende caravans.
Er zijn boten waar ik nog niet dood in gevonden zou willen worden. Sterker nog er zijn boten die er uitzien of dat de eigenaar er al een tijdje dood in ligt.
Maar natuurlijk liggen er ook boten waarvan ik denk, wat moet je met zo’n boot, als je alleen maar stil ligt.
De vouwfietsjes staan naast de boot in het gras of aan dek aan de reling vast.
De eigenaren van de boot zitten vaak breiend, puzzelend of slapend, op klapstoeltjes in het gras of onder de parasol op het achterdek.
Regelmatig word mijn achterste gekastijd door het bobbelige asfalt wat eruit ziet alsof er een hele eigenwijze mol woont, die een hekel heeft aan fietsers.
Natuurlijk zijn het de wortels van de pluizige populieren die dit alles veroorzaken.
In Alphen aangekomen, neem ik plaats op mijn favoriete terrasje bij ‘Carla’s’ en bestel een dubbele cappuccino.
Wat doe je op een terrasje buiten een verfrissing drinken en een peuk roken?
Juist, mensen kijken en mensen naast je afluisteren. Je probeert zo onopvallend mogelijk, zoveel mogelijk van alles om je heen te absorberen.
Vooral met lekker weer, is de kleding die door sommige mensen gekocht en dus ook gedragen wordt het jureren meer dan waard.
Nou realiseer ik me heel goed dat sommige mensen niet zoveel geld hebben om merkkleding aan te
schaffen. Maar dat zegt niets over de smaak.
Van sommige vind ik het heel knap dat ze in bepaalde kleding durven te lopen.
Als je zo’n 50 kilo te zwaar bent voor je ‘pak hem beet’ 1 meter 70, vind ik het niet verstandig om in een fel, zeer kort, jurkje te gaan lopen.
Wat ook nog eens bevestigd word als ik op het terras zo links en rechts naast mij hoor, dat de mensen het met mijn gedachten eens zijn. Opmerkingen als; ”Djeezussssss”, of; “Heeft dat mens geen spiegel”?
En daarmee sloeg de laatste commentarieer eigenlijk de spreekwoordelijke spijker op de kop .
Want ik weet namelijk, dat als je niets aan je overgewicht kan doen, je toch op zijn minst de moeite kan nemen om je er naar te kleden en er derhalve heel goed en zelfs sexy (als je dat wil) uit kan zien. Laat ik dat nou in eigen vriendinnenkring ervaren hebben.
Oké, misschien verdiend het geen hoofdprijs om zo over mens of dier te oordelen vanaf een terrasje.
Maar het blijft een leuke bezigheid. Ik heb als excuus dat ik waarschijnlijk zelf ook al dan niet negatief bekritiseerd wordt als ik zelf ‘dat’ of een ander terrasje voorbij loop.
Anyway, de paar uurtjes Alphen aan den Rijn waren voor mij aanleiding, om al fietsend, tijdens de terugweg te besluiten om hier over te gaan schrijven.
Dus bij deze.