Fijn

Mijn zoon Duka van drieëneenhalf leert nu twee talen, parallel. Bosnisch en Nederlands. Gezien hij de landstaal het beste leert nu, heeft het Nederlands, contrast-taal, natuurlijk een exotische glans voor hem. Hij proeft de klanken en kleuren. Als snoepjes laat hij woordjes door zijn mond rollen, om en om. Spreekt ze voortdurend uit, en als er ook maar de minste gelegenheid is om nieuwe Nederlandse woorden te gebruiken zal hij die kans zeker niet laten schieten. Herhaling is leerzaam. Zoals het woordje fijn.
Als echte straatjutter kan ik het vaak niet laten om frutsels en fratsen op te rapen van de buitengrond. Een kleine selectie: poppetjes, blokjes, spijkers, schroeven, doosjes en belletjes. Dat mijn kinderen zich spiegelen aan mijn gedrag waarna ik het hun dan vervolgens verbied is natuurlijk niet helemaal pedagogisch verantwoord. Op zijn zachts gezegd. Maar het zorgt zo af en toe ook voor diepe dankbaarheid. Zoals nu, nu ik een prachtig maar vuil, plastic eendje van de straat heb geplukt.
Voor Duka, dat spreekt.

Fijn vond Duka het, dat ik het eendje buiten had gevonden voor hem, heel fijn. Fijn ook dat ik het zou wassen, voor hem, echt fijn. En fijn ook dat het dan schoon was, dat hij er fijn mee kon spelen. Na drie keer herhalen was het tijd voor een nieuwe toepassing: fijn dat ik soep had gemaakt. En ook fijn dat ik sla had gemaakt, trouwens. Fijn dat we zo gingen eten. Want hij had honger.

Maar dat zei hij dan weer in het Bosnisch.