Fileleed

Wanneer dit woord zijn intrede heeft gedaan in onze taal? Ik gok zo’n 25 jaar geleden, langer misschien zelfs. In ieder geval op het moment dat de files in ons land steeds vaker voorkwamen en steeds langer werden. Maar is het leed?
Dat verschilt van dag tot dag. Als ik op tijd op een afspraak moet zijn, zit ik met klotsende oksels naar mijn digitale klokje te kijken. Ik wissel dat af door de info in de gaten te houden die mij door Sky Radio wordt voorgeschoteld over de plaatsen waar de flitsers staan opgesteld. Ondertussen zap ik ook af en toe naar Q-Music want ook zij geven flitsinformatie (ook een nieuw woord?). Ik maak er een sport van om te zien of de informatie van beide stations wel met elkaar kloppen. Niet dat ik er ook maar iets aan heb natuurlijk. Ik sta immers in de file en met een slakkengangetje van hooguit 20 km per uur loop ik geen enkel risico op een bekeuring.

Ondertussen zing ik een deuntje mee met de radio. Mijn lippen bewegen daarbij nauwelijks want ik wil niet dat de andere automobilisten denken dat ik hardop tegen mezelf zit te praten. Sinds de invoering van het handsfree bellen weet je dat natuurlijk maar nooit. Het ziet er echt raar uit als je opzij kijkt en er zit iemand heel druk met zijn handen te gebaren en zijn mond gaat open en dicht terwijl er verder niemand in de auto aanwezig is. Hoewel ik in sommige gevallen de indruk heb dat het voor mijn ogen bedoeld is. Met name op de momenten dat het handgebaar richting voorhoofd wijst en laat zien dat aan zijn rechterhand nog slechts een middelvinger zit.

Soms kijk ik zo onopvallend mogelijk om me heen om te zien wat anderen doen in de file. Er zijn er die zitten eten, te drinken maar veel mensen zitten verveeld in hun neus te peuteren. Volkomen ongegeneerd alsof zij onzichtbaar zijn.

Eén keer zag ik iemand die wel erg veel moeite deed om zijn neusholten leeg te krijgen. Vol overgave zat hij te graven. Op een gegeven moment keek hij schattend naar zijn “vangst”. Na deze eens goed bekeken te hebben besloot hij dat het voor consumptie geschikt was en stopte het exemplaar in zijn mond. Blijkbaar voelde hij dat er gekeken werd want ineens draaide hij zijn hoofd naar links en onze blikken troffen elkaar. Ik kon het niet laten. Ik maakte met mijn hand een schuddende beweging langs mijn wang waarmee ik bedoelde: “Was het lekker?” De man draait zijn raampje open, hij wilde mij blijkbaar iets zeggen. Dus ik draai mijn rechterraampje open en buig me zo ver mogelijk die kant uit om maar niets te hoeven missen. Ik zette zelfs even de radio iets zachter en spitste mijn oren. “Jah! Het was inderdáád lekker!” Schreeuwde hij mij toe.

Gelukkig begon alles net weer een beetje te rijden. Want daar zat ik. Alleen in mijn auto te lachen als à la Robert Jensen met veel gegier en gehijg. Ik bewoog daarbij nauwelijks mijn lippen want ik wil natuurlijk niet dat de andere automobilisten denken dat ik het leuk vind in om in de file te staan.