Helium in mijn hoofd. Het is alsof de stadslichten ontstoken worden op een van zon overgoten namiddag. Haar woorden torpederen mijn witte bloedlichaampjes totdat heel mijn lichaam rood is. Rood in mijn hoofd, rood voor mijn ogen. Ik ril omdat het koud is, transpireer omdat het warm is. Haar stem is mijlenver van mij. Ben ik in shock of enkel ziek van ongeloof? Ineens is alles grijs, grijs, grijs. Mijn bloeddruk daalt als een op hol geslagen lift die naar beneden stort. Terwijl mijn gezichtsveld is vernauwd tot een met waas omzoomd tralieraam, denk ik: ‘Waarom val ik flauw?’. En dan gebeurt het. Alleen zij weet hoeveel tijd er is verstreken.

‘Dat was niet de bedoeling’ zegt ze. Haar gezicht is vervormd alsof ik door een 3-D bril naar een slapstick kijk. ‘Nee,’ antwoord ik, ‘dat was niet de bedoeling. Het is ook niet eerlijk.’ Opnieuw wordt het licht in mijn hoofd. In paniek zet ik de wankele stappen die me uit deze hel moeten bevrijden. ‘Gaat het wel?’, vraagt ze nog, maar de deur valt al in het slot. Door tocht of omdat ik hem toedeed, wie zal het zeggen? De koude buitenlucht verdrijft de nevel, maar de klaarheid brengt enkel een stortvloed van pijnlijke vragen. Hoe kijkt ze nu? Wat denkt ze nu? En hoeveel ben je waard als je flauwvalt voor het aangezicht van de vrouw van je leven?

Het echoot na: …enen, …verdwenen, is verdwenen, vrienden blijven, te verschillend, wil iets meer, nooit gedacht, afgelopen, ook voor jou, als een broer, is verdwenen, …verdwenen, …enen,… Waarom draait de wereld door? Hebben ze het niet gehoord? Alles is verloren. Omdat ze niet… omdat ze eigenlijk nooit… Als draaien zinloos is. Waarom draait de wereld door? Als leven zinloos is. Loop niet om mij heen, mevrouw. Ga door mij heen. Ik ben namelijk een geest.

Ze zocht een waardig einde, maar dit kun je geen einde noemen. Dit is een aftocht. Een vlucht naar huis, die ik niet zal kunnen navertellen. De stad is een grauw decor van bordkarton en het schouwspel is mijn onverwachtse val naar de eenzaamheid. Eenmaal thuis in mijn lievelingsstoel, jas nog aan, lichten uit, komt het over me. De pijn komt. De tranen komen. Hoe ben ik er aan toe? En mijn God, hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Twee uren gaan voorbij. Ik kijk uit het raam naar het winkelend publiek. Ze glimlachen (1 plastic tas), lachen (2 plastic tassen), glunderen (3 plastic tassen) of zweten als een otter (een grote doos). Iedereen vervult zijn levensdoel. De winkel is de kerk. Ik ben maar een mier in De Grote Mierenhoop, dus hoe groot kan mijn verdriet zijn? Dan gaat de telefoon. Zij is het, ik weet het zeker. Daar heb ik geen nummerweergave voor nodig. Ik neem op zonder iets te zeggen. ‘Misschien moet je er even bij gaan zitten.’ zegt ze lachend. ‘Flauw,…’ zeg ik.


12 reacties

wendy77 · 23 november 2005 op 10:29

Indringend, ik ‘voel’ jouw gevoel. Knap gedaan.

Enne…ik ben nogal nieuwsgierig aangelegd…wat had ze nog te vertellen aan de telefoon??

Dees · 23 november 2005 op 12:22

Prachtige beginzin!

Uitgebalanceerd stukje, een toch wel uitgekauwd thema met wat helium weer tot leven geblazen.

Shitonya · 23 november 2005 op 14:11

Het had een mooi geheel kunnen worden als het niet zo chaotisch was met een heel afgestompt einde. Zonde. Het idee an sich was wel goed, sommige stukjes ook wel, maar als geheel is het een strop.

ietje · 23 november 2005 op 17:59

ik ben het totaal niet met de vorige reactie eens; vind het prachtig beschreven en aan mijn kippevel te zien is het echt aangekomen. Ik blijf alleen een beetje met de laatste zin zitten, snap het niet helemaal. Maar nogmaals: prachtig verwoord

Trukie · 23 november 2005 op 18:52

Prachtig verwoorde emoties. En zoals het bij diepe emotionele momenten hoort, ook wat cryptisch.
De laatste alinea wordt al weer wat frivoler, waardoor de slotzin toch wel een beetje flauw is.
Maar wel een column die blijft hangen.

Wessel · 23 november 2005 op 20:23

@Ietje, Dees, Trukie: 3 reacties met het woord “prachtig”,… als ik door mijn wimpers lees zie ik enkel dat woord staan 🙂 Thanks!

@Wendy. Ha ha, het open einde werkt! Je bent nieuwsgierig geworden! Wat ze nog te vertellen had? Ik weet het niet,… Ik ben wel eens flauwgevallen en iedereen die een beetje geleefd heeft kent wel een soortgelijk emotioneel moment (en de bijbehorende vlucht naar huis). Ik heb die situaties in deze column verwerkt. Het verband tussen die gebeurtenissen is echter fictie.

@Shitonya. De chaos in het middenstuk heb ik bewust gecreeerd. Het past bij de paniek die de ik-figuur op dat moment ervaart. Ik heb het toegevoegd om de column “tot leven te wekken” en geloofwaardig te maken. Ik vind het interessant dat jij die chaos als storend ervaart en hoop dat je dat kunt toelichten. Het einde is losser en duidelijker (zoals Trukie zegt). Dat past bij de toenemende rust die de hoofdpersoon ervaart door het banale winkelgedrag van al die andere apen om hem heen.

Grappig,… hele andere reacties dan de vorige keer (toen ik elders deze column publiceerde). De bezoekers van ColumnX lijken veel minder geinteresseerd in de vraag of dit fictie of feit is. Da’s heel gezond 😉

Li · 23 november 2005 op 20:49

[quote]De bezoekers van ColumnX lijken veel minder geinteresseerd in de vraag of dit fictie of feit is. Da’s heel gezond [/quote]

Fictie kan ook een feit zijn.
Toch?

Li

melady · 23 november 2005 op 23:58

[quote]Grappig,… hele andere reacties dan de vorige keer (toen ik elders deze column publiceerde[quote]

Waar publiceerde je dan? En waarom nu hier?

Ben je onzeker of zoek je applaus?
Van mij krijg je applaus omdat ik het een prima column vind.
Recht uit het hart en de voutjes sijn je vergefen, daar las ik dwars door heen.

Tip: niet al te snel reageren op commentaar hier, wacht rustig af.

Troy · 24 november 2005 op 03:03

Een heerlijk stuk om te lezen tijdens het nachtbraken. Godzijdank is cx eindelijk een goede schrijver rijker. Iemand die weet hoe hij dingen op een bijzondere, meeslepende manier kan verwoorden. Knap. Veel schrijfsels die hier geplant worden vind ik te onzinnig voor woorden. Dit is gewoon goed.

Ma3anne · 24 november 2005 op 09:29

Prachtig![img]http://www.examedia.nl/columnx/images/subject/icon14.gif[/img]

Wessel · 24 november 2005 op 19:38

[quote]Ben je onzeker of zoek je applaus?[/quote]

Het lijkt mij dat juist een onzeker iemand applaus zoekt. Dus vanwaar “of” Melady? Ik zeg: liever feedback dan applaus (dus kom maar op met die “vautjes”). Maar wat Troy schreef vind ik wel erg prettig om te lezen: “iemand die weet hoe hij dingen op een bijzondere, meeslepende manier kan verwoorden”. Dus: thanks Troy!

melady · 25 november 2005 op 01:13

Met foutjes bedoelde ik meer de vele punten….. en komma’s”””

En zowel onzekere als zekere mensen hebben applaus nodig, toch?
En nu we toch op de diepzinnige toer zijn: wat is onzeker en zeker?
Wat een gezeik, je column is gewoon oké.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder