Francien

Hoewel ik er bijna nooit meer kom kan ik in mijn geboortedorp de weg naar de oude school blind vinden. Wat zal het heerlijk zijn hartsvriendin Ankie weer te zien, we mailen regelmatig, maar het is jaren geleden dat we elkaar daadwerkelijk spraken. Zou Francien er ook zijn? ‘Het lelijke eendje’ noemden Ankie en ik haar altijd spottend. Francien, die altijd probeerde bij ons aan te haken en waar wij zo helemaal geen zin in hadden. Francien, die eindeloos aan het begin van het tuinpad naast haar fiets stond te wachten tot wij zouden arriveren. Francien, die niet wist dat wij boven achter de vitrage van een slaapkamerraam lagen te stikken van de lach. Ik krijg een nerveus gevoel over me bij het idee dat zij daar straks in die school zal zijn en misschien wel herinneringen wil ophalen. Zal ze nog weten, hoe pesterig Ankie en ik eigenlijk waren. Als ik, enigszins gespannen, het klaslokaal binnenstap zie ik haar staan. Een mooie, goed verzorgde vrouw. Lelijk eendje af. Ze is druk in gesprek met Johan die mijn vlechtjes vaak in zijn inktpot doopte, zodat ik, zonder het te weten, regelmatig met intvlekken op mijn rug liep. Thuis, waar mijn moeder boos werd, kwam ik daar pas achter. Ze maakt zich los uit het gesprek en komt met uitgestoken hand op me af. Ferrara wat leuk jou weer te zien, komt Ankie ook? Francien haakt weer aan…daarin onveranderd lijkt het. ‘Wat vond ik het vroeger toch fijn om bij jou thuis te spelen. Jullie hadden als enigen in het dorp centrale verwarming. Zelfs op de WC was het warm.’ Dat was het dus, Francien zocht niet alleen vriendschap, ze zocht ook warmte. Nu, zo’n vijfenvijftig  jaar later, komt me het schaamrood op de kaken. Ik krijg het er warm van.