Für Elise..

De eerste lentedag. Zo’n dag dat 15 graden al aan de warme kant is. Dat je dan minimaal 2 ramen openzet. Eén boven en één beneden. Dat je dan denkt: ‘wat zal ik nu eens voor zonnige muziek opzetten’
En op het moment dat ik een tropische verzamel-cd wil aanzetten klinken aan de overkant wat onzekere pianoklanken. Luisterend naar de klanken blijft mijn hand boven de stereo hangen. Dan trek ik hem terug. Tegen deze pianoklanken kan geen tropische muziek op.
Nog steeds klinkt het pianospel onzeker, maar er begint lijn in te komen. Er zit een gedachte achter de aangeslagen noten. Vraag me af of het een jongen of een meisje is, die nu speelt.
Je kunt het aan het spel niet horen, het kan net zo goed ook een volwassene zijn.
In ieder geval heb ik de piano nog nooit gehoord in deze buurt en ik woon hier toch al een tijdje. Het komt ergens schuin aan de overkant vandaan. Misschien hoor ik het voor de eerste keer omdat het zo vroeg is. Halfzeven s’morgens. Dan slaapt de buurt nog. Over een half uurtje dendert het verkeer langs de grachten en hoor je overal tropische verzamel-cd’s het gehoor teisteren.
De pianist stopt plotseling met spelen.
Maar niet lang, even later zweven de melodieuze klanken weer door mijn raam naar binnen. Ik hang met mijn bovenlichaam uit het raam om maar niets te hoeven missen. En dan hoor ik welk stuk de pianist speelt. Foutloos en zonder aarzeling nu, klingelt für Elise van Beethoven, gedragen door een licht briesje, mijn raam binnen.
Door het briesje zweven alle klanken van links naar rechts en van boven naar beneden. Maar uiteindelijk komen alle klanken weer samen en vormen weer een geheel.
Dan stopt de piano, even abrupt als hij begonnen was.En ik hang uit het raam en kijk in de richting waar de klanken vandaan kwamen. Hopend op meer. In plaats daarvan hoor ik een krijsende vrouwenstem. De stem komt uit het huis waar de piano speelde. De lentebries waait de krijsende stem naar mij toe. “Die piano staat hier voor de verkoop, rund. Blijf met je pote van dat ding af. En je ken helemaal niet spelen.Klinkt nergens naar.”
Een meisje begint te huilen.
Für Elise. Nog nooit hoorde ik dat stuk zo mooi op de piano spelen…