Stel je voor: je bent geconcentreerd aan het gamen. Je maat zit met z’n tong uit zijn mond te hakken op een viertal knopjes. Een halve wokkel hangt aan zijn lip en danst op de bewegingen mee. Jij schiet met dodelijke precisie je AK-47 leeg op de onfortuinlijke bits&bytes van de tegenstander. Een oorverdovend geluid van kogelschoten, granaten en flashbangs vult de slecht verlichte kamer alsof er een slagwerkgroep tegelijkertijd een scheet laat. De op de grond vallende kogelhulzen imiteren een orgie van op hol geslagen triangels. ‘Klinkt goed he, die nieuwe surroundset. Je hoort precies waar ze zitten!’ schreeuw je tegen je maat. ‘Vet geluid man!’ antwoord je enthousiast.
Plotseling hoor je van achteren een enorm harde knal.
‘Wow…vet man, wat was dat voor gun? Ik zie hem niet man!’
Het SWAT team nadert met dodelijke precisie de bron van het geluid. Plotseling vliegen de deuren open en stormen acht zwaargewapende mannen je huiskamer binnen. Een boom van een vent schreeuwt dat je moet gaan liggen met je handen op je rug. Net voordat je gaat liggen druk je nog snel op de pauzeknop. Stilte.
De acht teamleden nemen geen enkel risico en doorzoeken je kamer naar verborgen wapens en munitie. Ze halen werkelijk alles overhoop maar kunnen niets vinden. Duh. Een minuut later komen er een drietal agenten binnen waarvan één met een megafoon.

Dit lijkt misschien een reclame voor de landmacht of een stunt van een of ander tv-programma, maar niets is minder waar. Dit heeft op viertien januari in Kopenhagen plaatsgevonden. De buurvrouw van de jongens dacht dat er vuurgevechten in het pand naast haar waren uitgebroken en heeft onmiddelijk de politie ingeschakeld. Deze hebben met behulp van een megafoon geprobeerd de terroristen uit hun bolwerk te lokken. Toen er geen reactie kwam is er een SWAT team ingeschakeld.
‘Dit ga je niet menen,’ dacht ik toen ik het las.
Ten eerste, als je met dat soort zwaar geschut in een appartementje tekeer gaat is het binnen drie seconden stil. Óf iedereen is compleet aan gort geschoten, óf die terminator is de rook uit zijn loop aan het blazen. Hoe dan ook, dat kan geen tien minuten doorgaan in zo’n hokkie. Ten tweede: geloof je nu echt dat als er dergelijke vuurgevechten aan de gang zijn, dat ze naar buiten komen als de politie erom vraagt?
‘Jongens, willen jullie ophouden met schieten en naar buiten komen?’
God man, je hebt wel wat anders aan je hoofd: kogels ontwijken en het herladen van je Bazooka bijvoorbeeld. Als er vervolgens niet wordt gereageerd en de strijd in het appartement wordt er niet minder op, wat doe je dan? Juist, je zet je megafoon wat harder en vraagt het nogmaals. Tsss…
Toen de agenten zich uiteindelijk realiseerden dat de megafoon niet harder kon, hebben ze een SWAT team ingeschakeld. Een fucking SWAT team!
Die gamers zullen wel gedacht hebben dat ze droomden, dat hun computerspelletje plotseling tot leven kwam. Ze speelden trouwens op een Playstation 3. Welk spel ze speelden is niet bekend gemaakt, maar het was vast geen SingStar.

Hier zit overigens een fantastische reclame voor Sony in. Over het realisme in hun games en dat je er midden in komt te zitten enzo. Die buurvrouw verdient trouwens ook een doos Knäckebröd naar haar hoofd. Hoe kan je nou denken dat twee simpele jongens, vrienden bovendien, elkaar naar de cholera aan het schieten zijn met een wapenarsenaal waar Bin Laden jaloers op is? Aan de andere kant, je kan in Denemarken ook niet zomaar meer wat tekenen of de halve Taliban staat voor je deur. Dus misschien was ze daar wel bang voor. Ja, dat zal het wel zijn.


11 reacties

Mosje · 19 januari 2009 op 11:29

Stel je voor. Je bent een vrouw en speelt een potje tennis op de Nintendo Wii. Elke keer dat je de bal raakt doe je dat onder het slaken van een orgastich gilletje. (komt steeds vaker voor onder tennissters) Staat er dan voor je het weet een fuckingteam op je stoep?
Tjonge.

doemaar88 · 19 januari 2009 op 12:07

[quote]‘Klinkt goed he, die nieuwe surroundset. Je hoort precies waar ze zitten!’ [/quote]
Dit komt mij erg bekend voor 😉 Mijn vriend heeft een projector waarop hij zijn games speelt en surround sound waarmee hij de ramen kan laten trillen als hij zijn vijanden neerschiet 😀

[quote]Welk spel ze speelden is niet bekend gemaakt, maar het was vast geen SingStar. [/quote]
😆

Leuk geschreven, Nimrod! Ik heb om je stuk gelachen 😀

arta · 19 januari 2009 op 12:35

Erg leuk, Nimrod!
Wat mij betreft had je bij de een-na-laatste alinea mogen eindigen, de uitsmijter van die alinea is nl leuker als die van de laatste.
🙂

Nimrod1979 · 19 januari 2009 op 13:17

Dat is ook een goede optie Arte.
Ik zag de gezichten van die gasten helemaal voor mij. Ongelooflijk toch. 🙂

Nimrod1979 · 19 januari 2009 op 13:18

een fuckingteam, haha.

Neuskleuter · 19 januari 2009 op 14:55

Erg leuk en grappig! Bij de eerste twee alinea’s dacht ik nog dat je het over het realisme van een spel had, dat je er geheel in kan opgaan. Het is wat mij betreft dus goed dat je de uitleg van het artikel erbij hebt gedaan. Toch levert dit een grote stijlbreuk op. Je gaat vanuit een hele intens en goed beschreven beleving naar een meer beschouwend karakter. Misschien handig voor de volgende inzending!

Nimrod1979 · 19 januari 2009 op 16:21

Dat contrast vind ik juist onmisbaar en een meerwaarde aan het geheel geven. Anders is het gewoon een verhaaltje. Ja toch, niet dan?

Neuskleuter · 19 januari 2009 op 23:50

Ik vind het wel kunnen, maar dan liever in een kortere belevingswereld en meer beschouwing, of precies andersom. Hooguit een alinea. Ik vind het jammer om eruit te worden gesleept op het moment dat de fantasie geheel tot leven komt en dan ineens zo abrupt eindigt. Dat voelt niet natuurlijk aan in het lezen en dan heb ik het niet over een twist in het verhaal.

lisa-marie · 20 januari 2009 op 09:18

Ik vind hem goed en had hem bij de een na laatste alinea laten eindigen want :
[quote]Die gamers zullen wel gedacht hebben dat ze droomden, dat hun computerspelletje plotseling tot leven kwam. Ze speelden trouwens op een Playstation 3. Welk spel ze speelden is niet bekend gemaakt, maar het was vast geen SingStar. [/quote]
vind ik een ijzersterk einde.
En moest er hardop bij lachen 😀

Mien · 20 januari 2009 op 11:38

Meeslepend zo’n oorlogje.
Ben nooit in dienst geweest maar krijg vast nog ooit een herkansing. :hammer:

Mooie column en knap in elkaar gezet.
Had ook de laatste alinea weggelaten.
Doet afbreuk aan de kracht van de column.

Mien

Nimrod1979 · 20 januari 2009 op 12:14

Als ik alles bij elkaar zo lees, lijkt mij dit een duidelijk geval van een alineatje teveel. 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder