Ganzenbord

Speelgoedwinkels bezoeken begin december is een opgave, om knettergek van te worden. Ik ging op zoek naar dat ene gezelschapsspel. En ik wist precies wat ik wilde kopen, wat voor mij betekent dat ik echt niet van idee verander door een praatje van een aardige verkoper. Sinds kort hebben wij in ons grote mooie dorp een hele grote speelgoedwinkel met een Amerikaans en Aziatische klinkende naam. Ik was er nog niet eerder geweest, maar het leek mij de beste plek om snel te slagen.
Ik verbaasde me al direct bij binnenkomst, want men kon kiezen voor een mandje of een heuse winkelwagen. Deze speelgoedmagnaat heeft het groots aangepakt en ongelooflijk veel mensen lopen daar in de speelgoedsupermarkt met en winkelwagen vol speelgoed. De rijen bij de kassa zijn niet misselijk en de uitgewinkelde mensen zijn een heleboel eurocenten lichter.

Door de detectorpoortjes liep ik naar binnen en daar stond ik voor de zo’n 20 meter brede schappen en vijf rijen hoog met allerlei spelletjes. Ik heb niet geteld maar ik schat dat ik kon kiezen uit wel een 300 spellen. Maar net die ene, die ik zocht zag ik niet en ben dus maar op zoek gegaan naar iemand die hier beter de weg wist. De verkoper kon mij vertellen dat hij vanmorgen vroeg, nog precies twee van die spellen had, maar ze stonden er nu niet meer. Hij probeerde mij nog wel een gelijksoortig spel aan te smeren, maar helaas voor hem ben ik niet om te praten.

Weer buiten gekomen loop ik richting winkel nummer twee en denk terug aan de tijd dat ik zelf uren voor onze plaatselijke speelgoedwinkel ‘De kindervriend’ kon staan. Turend naar een alsmaar rondrijdende trein en de mooiste babypoppen. Dat was nog een gewone winkel met een Hollandse naam en met een echte poppendokter. Ook deze winkel stond propvol, maar er heerste een vriendelijke en vooral kindvriendelijke sfeer.
Ook flitst door mijn hoofd, een neefje van een jaar of zes, waar ik als 20 jarige tante wel eens logeren ging. Van zijn moeder hoorde ik later, dat hij wist precies wanneer ik kwam en dan stond hij al uren van te voren klaar met zijn ganzenbordspel, hij had het ooit van mij cadeau gekregen. Ik moest dan nog voor ik koffie kreeg een spelletje met hem doen. Jaren ben ik zijn ‘ganzenbordtante’ geweest.

Ook winkel nummer twee kan mij niet helpen aan het gewenste spel, dus vervolg ik mijn weg naar nummer drie en vier. Inmiddels draaien alle spellen voor mijn ogen rondjes en begin ik duizelig te worden van de krijsende kinderen in deze winkels.
In een van de winkels lopen een moeder en bijna volwassen dochter gezellig samen, zo lijkt het ten minste uit de verte.
Als zij iets dichterbij komen, hoor ik de moeder zeggen: ‘Dit lijkt mij een leuk spel, vind je niet Cindy’
‘Mam, wij spelen nooit geen spelletjes, waarom zou je dan een spelletje kopen’
‘Dat komt omdat we alleen maar spelletjes in de kast hebben voor kinderen tot 10 jaar, dit is leuker voor ons’
‘Mam, ik ben geen spelletjesmens, nooit geweest ook’, Cindy slaakt een zucht en loopt richting de afdeling met cd’s.
De moeder volgt met veel tegenzin haar dochter, zij had toch graag eens een spelletje gespeeld met haar dochter, zie ik in haar ogen.

Eindelijk in winkel nummer vijf heb ik geluk en ook nog eens de mazzel dat dit spel vijf euro goedkoper is dan ik had verwacht. Vrolijk neuriënd loop ik weer buiten met het ingepakte spel. Missie geslaagd.

Nog een paar dagen wachten op pakjesavond, dan mag het spel uitgepakt en zullen wij, helaas zonder onze spelletjesgekke dochter, het spel spelen. En geloof me in de eerste week dat onze dochter, over ongeveer een jaar, weer voeten op Hollandse bodem zet spelen we dit spel weer samen.
Voor die tijd zullen we dit en andere spellen nog vaak spelen met vrienden en familie. Wij houden gelukkig allemaal wel van spelletjes.