Gastvrijheid

‘Uw bezoek is niet gewenst’, staat op het kaartje dat mij op een zilveren dienblaadje onder de neus wordt geschoven. Op een zomerse dag ben ik na een lange fietstocht, gekleed in korte broek, poloshirt en sportschoenen, neergestreken op het zonnige terras van restaurant De Gastronoom. In deze sportieve outfit wordt de gast, die normaal gesproken in pak of jacquet afhankelijk van de gelegenheid regelmatig aanschuift, niet herkend.
Het restaurant dat gastvrijheid hoog in het vaandel heeft staan en daar in hun goud-op-snee menukaart een hele pagina aan weidt, blijkt in de praktijk aan discriminatie te doen.
Zonder stampij te maken sta ik op en vind naast mijn fietssleutels een verdwaald visitekaartje in mijn zak. Ik leg het naast het ongastvrije exemplaar op het blaadje en verlaat, met de pest in, het terras. De gerant die mij wel herkend en mij ziet vertrekken komt nog even gastvrij de hand schudden. Zwijgend wijs ik op het serveerblaadje.
De man verschiet van kleur en put zich uit in excuses. ‘U begrijpt Professor dat dit niet voor u is bedoeld, dit is voor gasten die niet in ons profiel passen.’|
‘Ik wist niet dat jullie aan ballotage doen. Ik kwam voor een Leffe Blond, maar die ga ik nu op mijn eigen terras drinken’, zeg ik ijzig.
‘Professor, ik hoop dat u aan dit incident geen ruchtbaarheid zult geven, u weet als geen ander hoeveel promotiefeesten in ons restaurant worden gegeven. Ik schat uw gezag en mening hoog in, negatieve reclame in uw kringen zou ons een smak geld kunnen kosten.’

Verbijsterd door de schaamteloosheid van de omhooggevallen vakman stap ik op mijn fiets. Thuis schenk ik mij een koele Leffe Blonde in en overdenk, nippend aan mijn glas, het gebeuren in De Gastronoom. Bij het op handen zijnde promotiefeestje van een mijn wetenschappers kan ik niet wegblijven.
U leest het, aan het verzoek van de gerant besluit ik niet te voldoen.