Geen halve maatregelen

De beste opvoedkundige methode is en blijft een flink pak slaag.
De draaien om mijn oren en de billenkoeken die mijn vader uitdeelde waren er zoveel in getal, dat kleine Petertje ze niet kon tellen. Een grote mond tegen mam? Klets! Een rood oor.
Een vier op mijn rapport voor gedrag en vlijt? Hup! Daar ging ik over de knie.
Het werkte allemaal prima, nooit meer een grote mond en ik zorgde er wel voor dat het cijfer op mijn rapport die keer daarop verdubbeld was. Ik ben mijn vader daar nog steeds dankbaar voor, al was ik blij dat hij er elke keer aan dacht om zijn favoriete werktuig, het slagersmes, wel even aan de kant te leggen voordat hij mij onder handen nam. Maar dankbaar, jazeker. Zonder zijn pedagogisch inzicht zou ik nooit geworden zijn wie ik vandaag de dag ben: een prima vent met een goede baan, leuk gezin, een keurig rijtjeshuis en een seizoenkaart voor de thuiswedstrijden van F.C. Utrecht.

Er bestaat veel opschudding over de uitspraken van Gertjan Goldschmeding, dominee te Amersfoort. Bij deze commotie kan ik mij helemaal niks voorstellen. De dominee vertelt ons dat in de bijbel staat geschreven dat het geoorloofd is om je kinderen af te ranselen. Nou dan! Als het in de bijbel staat dan is het de waarheid, toch? Gewoon doorslaan, ook al huilt het kind. Net zolang tot er striemen op het lijf staan en de wil is gebroken. Dat zijn tenminste geen halve maatregelen en hierdoor komt de wereld op zijn pootjes terecht.

Als de tegenstanders van Goldschmeding hun zin krijgen en niemand slaat zijn kinderen meer, dan betekent dit de teloorgang van de maatschappij. Vandaag nog in de C1000 werd ik met een voorbeeld van opvoedkundige verloedering geconfronteerd. Ik stond sperziebonen af te wegen toen een snotneus met volle vaart zijn winkelwagentje tegen mijn linkerachillespees parkeerde. Moeder kwam er met een rood hoofd achter aan.
‘Jan Willem, wil je alsjeblieft rustiger rijden.’
‘Nee, lekker hard rijden.’
‘Maar je doet die mijnheer au.’
‘Nou en? Moet die maar aan de kant gaan.’
‘Jan Willem!’
‘Ma, loop nou niet zo te zeiken.’
‘Jan Willem! Dat is niet netjes.’
‘Flikker op.’
‘Bied je excuses aan bij die mijnheer.’
‘Nee. Doe ik niet.’
‘Maar Jan Willem, hoor jezelf nou eens praten.’
Omdat ik braakneigingen van deze dialoog kreeg ben ik maar doorgelopen. Thuis kwam ik er achter dat ik de sperziebonen vergeten was.
Ik vind Jan Willem een kutkind. Maar hij kan er natuurlijk niets aan doen. Ik wens hem een vader toe zoals de mijne.