Mijn eerste collega.

De jeugdwerkeloosheid in de Achterhoek stijgt schrikbarend. Dit maakte de Doetinchemse wethouder Van Dijk onlangs bekend. Nu zitten 700 jongeren zonder werk, vorig jaar ging het nog om 350. Een belangrijke reden hiervoor is dat de jeugd niet wil studeren. ‘We moeten ze aanmoedigen door te leren,’ aldus de messcherpe analyse van de wethouder. Maar hoe doe je dat? Met beloningen? Bij aankoop van het schoolboekenpakket één gratis seizoenkaart voor De Graafschap. Of een wild – night met de docente Engels. Wellicht de belofte je leerkracht op zijn bek te mogen rammen als je het niet met hem eens bent.

Klip en klaar

Mensen met een zwaar beroep zijn de geluksvogels in de AOW rompslomp; zij mogen immers na dertig jaar hun job vaarwel zeggen. Ze moeten wel even wachten tot 2020, dan pas bepalen de sociale partners wat nu precies een zwaar beroep is.

Een ogenblik geduld alstublieft

‘Al onze medewerkers zijn bezet. Een ogenblik geduld alstublieft.’
Ik was blij met dit uitstel van executie. Nu kon ik nog even goed bedenken wat ik moest zeggen. De pianomuziek van Richard Clyderman werkte zowaar rustgevend. Ruw was de overgang naar de werkelijkheid.

Geen halve maatregelen

De beste opvoedkundige methode is en blijft een flink pak slaag.
De draaien om mijn oren en de billenkoeken die mijn vader uitdeelde waren er zoveel in getal, dat kleine Petertje ze niet kon tellen. Een grote mond tegen mam? Klets! Een rood oor.
Een vier op mijn rapport voor gedrag en vlijt? Hup! Daar ging ik over de knie.

Verrassingstaart

Wat een gedoe. De pensioengerechtigde leeftijd wordt verhoogd.
Wat ik daar van vind? Eerlijk gezegd geen idee. Ooit droomde ik om op mijn zestigste te stoppen met de arbeid en mijn plek af te staan aan jong talent. Mijn opvolger zou waarschijnlijk al mijn werk, dat ik in veertig jaar zorgvuldig opbouwde, in één dag van tafel vegen. Mij een biet. Lang leve de vrijheid! Lekker de hele dag doen waar ikzelf zin in heb. Lezen. Voetbal kijken. Bier drinken. Columns schrijven.