‘Al onze medewerkers zijn bezet. Een ogenblik geduld alstublieft.’
Ik was blij met dit uitstel van executie. Nu kon ik nog even goed bedenken wat ik moest zeggen. De pianomuziek van Richard Clyderman werkte zowaar rustgevend. Ruw was de overgang naar de werkelijkheid. ‘Gemeente Wijk bij Duurstede. Met mevrouw Windjes. Zegt u het maar.’
Ik slikte, het voelde alsof ik een golfbal in mijn keel had.
‘Dag mevrouw. U spreekt met Peter Peek. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar mijn kliko is gejat.’
‘Oh meneertje, wat sneu voor u! Was u erg aan hem gehecht?’
‘Ja mevrouw. Het was mijn eerste in de vijfentwintig jaren dat ik hier woon.’ Tranen prikten achter mijn ogen.
‘Wat errug! Weet u wat? Ik zorg vandaag nog voor een nieuwe. U bent niet thuis? Geeft niet, we zetten ‘m in de voortuin. En ik hoop dat u net zo ’n goede band met deze krijgt als u had met uw vorige. Dag meneertje.’

Een week later.
‘Gemeente Wijk bij Duurstede. Zegt u het maar.’
Mijn stem trilde toen ik vertelde dat ik nog steeds niet in bezit was van een nieuwe kliko.
‘Wat errug! Laat dit maar aan mij over. Ik regel dit voor u, zowaar ik mevrouw Windjes heet.’

Weer een week later.
‘Gemeente Wijk bij Duurstede. Zegt u het maar. Oh, u bent van de gestolen kliko.
Bent u nu wel thuis? Vanochtend wordt hij bezorgd.’
Om half vier die middag stond de verlosser voor mijn deur; de man van de gemeente. Maar het zat tegen.
Zijn over elkaar geslagen armen rustten op zijn buik die het oranje veilgheidshesje flink deed bollen. ‘Meneertje,’ hij klonk dreigend. Terwijl hij praatte hipte zijn sjekkie in zijn mondhoek op en neer, het mondstuk was geel en nat. ‘Vorige week heb ik hoogstpersoonlijk hier in uw voortuin een kliko gezet. U krijgt daarom geen nieuwe meer. Wat denkt u wel, de kliko ’s groeien de gemeente niet op de rug!’
Wat? Voor de tweede keer in korte tijd is mij een kliko ontvreemd?
De man vond dit een kwestie van eigen schuld, dikke bult. ‘Had u maar thuis moeten zijn op het moment dat ik hem bracht.’
Toen ik voor hem op mijn knieën viel, bleek ik hem eindelijk te vermurwen. Hij zou met zijn baas overleggen wat hij met mij aan moest. Maar dat kon wel even duren want zijn baas had deze middag belangrijke vergaderingen, zelfs met de burgermeester. Hij stapte in zijn electrokarretje en hobbelde de straat uit.
Een uur later ging de bel. De gemeenteman stond met een stralende lach op de stoep. Als Gaston van de postcodeloterij die de gelukkige prijswinnaar een auto aanbood, wees hij achter zich. Daar stond een gloednieuwe kliko. Ik vloog de man om zijn hals en zoende hem vol op de mond.

De afgelopen twee donderdagen verstopte ik mij in de bosjes om mijn nieuwe kliko, duidelijk herkenbaar door het roze hart dat ik erop geschilderd had, in het oog te houden. Niemand nam hem mee.
Maar eens komt de dag dat je hem los moet laten. Vandaag is het D-day; vandaag heeft mijn kliko geheel zelfstandig aan de rand van de stoep gestaan.
Eenmaal terug van mijn werk loop ik met bonzend hart naar het einde van de straat. Zweet breekt mij uit. Staat hij er nog? Ik sla mijn handen voor mijn ogen als ik de hoek om ga. Ik tel tot drie en kijk….


13 reacties

DACS1973 · 19 oktober 2009 op 12:57

Haha, leuk verhaal. Maar hoe liep het af? Ik zag je andere stukje vanochtend in De Pers staan.

P.s. Hij heet Kleiderman!

pally · 19 oktober 2009 op 15:20

Heel grappig, Peter! Maar ik wil wel graag weten wat je nou zag. Of is het een kliko-vervolgserie?

Lekkere kliklare onzin 😆
groet van Pally

SIMBA · 20 oktober 2009 op 08:37

Wat ontroerend zo’n band met je kliko!
Enne die Richard, die heet Clayderman van achteren 😀

arta · 20 oktober 2009 op 09:35

Ik vind dit dus echt een hilarisch stuk!
😆

DACS1973 · 20 oktober 2009 op 10:39

Neehee…Kleiderman! Ik heb het nog gekoekeld.

Avalanche · 20 oktober 2009 op 11:21

Heerlijk dat je over zoiets onbenulligs zoiets grappigs kunt schrijven. Bij de omschrijving van de gemeenteman had ik beeld én geluid!

PeterP · 20 oktober 2009 op 19:59

Clayderman of Kleiderman; that’s the question. 😀

Dank jullie wel voor reactie. Leuk dat jullie het hilarisch vinden. Lijkt errug leuk, maar…
dit is mij dus echt overkomen. Kliko gejat, 😥 bellen, belofte dat ik een nieuwe krijg, weer bellen, weer belofte, weer bellen, weer belofte. 😕 En dan het bezoek van Gemeenteman. Ik werd er gek van. :nolove:

Gelukkig hield ik er een aardige column aan over.

DAC,
inderdaad, stond daar zomaar mijn column in de krant. Geinig.

pepe · 21 oktober 2009 op 16:19

Ik vind um gewoon heel erg leuk!!

Goed geschreven, ik wist niet een column over een kliko zo spannend kon zijn. 😆

PeterP · 21 oktober 2009 op 19:32

Pepe, grappig om iemand ’tegen te komen’ met dezelfde initialen als ik.

Voor degene die het willen weten hoe het afliep: mijn kliko stond er nog. Morgen is het weer zover, dan moet ik ‘m voor een dagje weer loslaten en aan de straat zetten. Ik hoop niet dat deze column een vervolg krijgt. :slik:

Ma3anne · 21 oktober 2009 op 20:38

[quote]Als Gaston van de postcodeloterij die de gelukkige prijswinnaar een auto aanbood, wees hij achter zich.[/quote]
😀

Jammer, dat je uiteindelijk de uitkomst toch weggeeft. Ik begon me net zorgen te maken of ie er nog wel stond.
Schrijf gerust vaker. Ik hou wel van dit soort stukjes.

PeterP · 22 oktober 2009 op 20:46

Hè hè, deze column krijgt (gelukkig) geen vervolg want…weer stond mijn kliko vanmiddag op straat geduldig op mij te wachten! :kus:

Mien · 20 november 2009 op 14:58

Treffend. Herkenbaar. Humor. Knappe column.

Mien (gaat zelf soms in de kliko zitten om te waken!)

PeterP · 27 november 2009 op 15:18

Blijf waakzaam, voor je het weet lig je in de vuilniswagen. 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder