Klip en klaar

Mensen met een zwaar beroep zijn de geluksvogels in de AOW rompslomp; zij mogen immers na dertig jaar hun job vaarwel zeggen. Ze moeten wel even wachten tot 2020, dan pas bepalen de sociale partners wat nu precies een zwaar beroep is. Ik zie het al helemaal voor me. Vlak voordat de beslissing valt over de definitie van het zware beroep, loopt er een sociale partner op straat. Hij kijkt angstvallig om zich heen. Hij weet dat het gevaar op de loer ligt en dat hij sterk op de proef wordt gesteld.
Daar heb je het gedonder al: vanachter een grote eik springt een reus met bouwhelm tevoorschijn. De reus vat de man bij de kraag, tilt hem op en gromt: ’Werken in de bouw is het zwaarste beroep dat er is. Knoop dat goed in je oren!’
Met een plof belandt de man weer op de straatstenen. Al struikelend gaat hij de hoek om en botst tegen een vrouw. Zij is flink opgemaakt en heeft een diep uitgesneden truitje waar haar borsten bijna uitfloepen. Ze pakt de man stevig beet. ‘Schat,’ zegt ze zwoel, ‘doe eens sociaal en wees voor even mijn partner. Mijn vak is niet alleen het oudste ter wereld, ik lig dagelijks ook nog eens onder minstens duizend kilo.’
De man maakt zich los en loopt gillend weg. Hij kijkt niet uit, steekt over en wordt geschept door een tram. De bestuurder vliegt woedend zijn tram uit, buigt zich over het levenloze lichaam van de man en schreeuwt: ’Mijn psyche drukt op mij als een loden last met al die mensen die zelfmoord plegen door zich voor mijn tram te storten.’
Gelukkig arriveert de ambulance snel en op weg naar het ziekenhuis wordt de man gereanimeerd. Als de klus is geklaard zucht de broeder: ‘Pff…is me dat hard werken.’
In het ziekenhuis lopen lijkbleke zusters en broeders met trillende handen rond die al weken continu diensten draaien. Toch helpen ze de man er weer bovenop.
Voordat hij het ziekenhuis verlaat gaat hij langs de administratie om zijn bezittingen op te halen. De klerk die hem helpt heeft ronde ogen met grote wallen eronder. Hij zit met een muisarm aan zijn computer vastgeplakt.
Eenmaal buiten houdt de man een taxi aan. Ver komt hij hier niet mee. Ze belanden in een file. ‘Altijd weer die file,’ fluistert de taxichauffeur, ‘ik word er gek van!’ Vervolgens trekt de chauffeur met een oerkreet het stuur dwars door de midden.
De man besluit om te gaan lopen. Hij komt uiteindelijk zonder verdere kleerscheuren aan bij zijn kantoor. Daar zal hij zijn mede sociale partners ontmoeten om met hun te beslissen over het vakgebied met overgewicht.

Het is voor mij klip en klaar wie er tegen die tijd het zwaarste beroep van Nederland heeft.